Als ik aan mijn moeder denk...

Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik aan gehaktballen met een afmeting waar de gemiddelde voetbal jaloers op is. Of aan de enorme pan met soep die ze, geheel gemaakt naar eigen fantasie, elke zaterdag klaar had staan, of er nou wel of niet iemand op visite kwam. Zekerheid voor alles. Mee-eten  bij mijn moeder stond gelijk aan bunkeren. Kipfilets werden aangedragen in een hoeveelheid waar je een klein weeshuis goed mee kon voeden. Alleen zaten er bij ons slechts 6 man aan tafel. Het Paasontbijt was traditioneel en de bakkers vochten bijna om ons als klant te hebben, want dan was de te halen Paasomzet reeds gegarandeerd.

Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik ook aan het hamsteren van voedsel voor de zomervakantie. Wij gingen elk jaar 3 weken naar Spanje, maar ze had voor 3 maanden eten bij. Blikken met groente, aardappelen, soep, noem maar op. En alles moest in de caravan, die met het voedsel meteen overbeladen was, en dan moesten de voortent, onze koffers, stoeltjes, etc. er nog bij. Op de camping aangekomen gingen we vervolgens vanaf dag één uit eten, met als gevolg dat mijn moeder aan het einde van de vakantie veel mensen gelukkig maakte met blikken voedsel, soep, aardappelen, etc. Mijn moeder had het in haar jeugd niet al te makkelijk gehad, en dat wilde ze, denk ik, compenseren met enorme hoeveelheden voedsel. Maar als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik ook aan het 'handje drukken', dat ze deed met de mannelijke klanten van de bar die mijn ouders ooit hadden in Sitges, nabij Barcelona. En dat mijn moeder altijd won, hoe groot de kerel ook was. Behalve van mij, van mij heeft ze nog nooit gewonnen. Of ze heeft mij altijd laten winnen, dat kan ook.

Maar het meest van alles denk ik aan de onvoorwaardelijke liefde die mijn moeder gaf aan al haar kinderen, en hoe ze haar kinderen beschermde tegen de boze wereld, op een manier die je misschien alleen nog ziet bij leeuwinnen. Hoewel ik liever met een leeuwin te maken zou hebben dan met mijn moeder als ze voor haar kinderen opkwam. Stiekem verkneukelde ik mezelf als mijn moeder op school even ging 'praten' met een leraar die mij niet al te netjes had behandeld. Ik ben weleens door zo'n beste man aan mijn oor getrokken, ik denk dat ik het er wel naar gemaakt had want ik was niet zo'n braaf manneke, maar dat interesseerde mijn moeder helemaal niets; van haar kinderen bleef je af.

Andere kinderen zeiden altijd dat ze hun grote broer of hun vader er wel even bij gingen halen als we ruzie hadden. Ik haalde dan altijd mijn moeder. Mijn moeder, ik mis haar soms weleens. Niet heel vaak hoor, ik denk misschien slechts 365 dagen per jaar, en zo heel af en toe een dagje meer.

Jan van Oranje

Het uitzicht

Een dame van ongeveer mijn leeftijd, maar dan een paar jaartjes jonger, heet mij welkom in haar strak getrokken woning. Wat dat betreft passen haar woning en zij goed bij elkaar. Het is een zakelijk bezoekje wat ze, zo zegt ze zelf, vanwege de hitte liever op het terras achter de woning wil houden. Ze gaat mij voor naar het terras en wijst mij op het, volgens haarzelf, "fantastische uitzicht". Ik kijk naar de vele woningen die rondom haar stulpje zijn opgetrokken en ergens tussen de huizen en bomen door zie ik zowaar iets blauws, wat de zee blijkt te zijn. Hoe drie letters de waarde van een woning omhoog kunnen stuwen blijft wonderbaarlijk.

Ik kies een vierkante stoel uit van iets wat we vroeger gewoon een 'rieten tuinset' noemde, maar wat tegenwoordig een 'rotan lounge-set' schijnt te heten. Op de stoel ligt slechts de hoes van het kussen, althans dat is mijn eerste indruk. Bij nadere inspectie blijkt het toch om het kussen zelf te gaan. Ik zie dat vaker, na de verbouwing van de woning is het geld op, wil men toch een 'lounge-set' op het terras, en dan bezuinigt men op de kussens. Met als gevolg een hele zomer een bepaalde vorm van zadelpijn. De dame gaat zelf tegenover mij zitten, op precies zo'n dun kussentje. Ze draagt iets wat tussen een ultra kort jurkje en een oversized T-shirt zit, het is in ieder geval groen van kleur en ze kan het qua figuur zeker hebben.Doordat de dame een beetje heen en weer schuift, kruipt het niemendalletje wat omhoog, waardoor er zo goed als niets meer te raden overblijft, en mijn blik wordt hierdoor als vanzelf richting haar gebruinde benen getrokken. Op de plek waar haar benen plegen samen te komen, zie ik een witte flits. Omdat ik nieuwsgierig van aard ben, kijk ik nogmaals naar de plek waar ik de witte flits heb waargenomen en ontwaar een witte slip. Nou ja, slip, de naam 'hor' is meer op zijn plaats. "Waarom heeft zij op die plek nou een hor?" vraag ik mij in al mijn onnozelheid af. Het zal de warmte zijn denk ik, waardoor het wat langer duurt dan gebruikelijk voor ik besef dat ik ongegeneerd vol in haar kruis zit te turen. Ik bedoel, als het haar bedoeling is om met dat gaaswerk ongewenste blikken op haar zorgvuldig geëpileerde vulva tegen te houden, dan moet ik haar teleurstellen, want zelfs de ramen in mijn huis laten minder licht door dan haar textiele frutseltje. Ondertussen babbelt de dame over van alles en nog meer, terwijl ik al mijn concentratie nodig heb om in ieder geval één oog richting haar gezicht te forceren.

Soms schijn ik wel eens te loensen en dit is zo'n moment. Met rechts kijk ik haar aan en met links hang ik aan haar lippen. Na een uur dringt het vaag tot mij door dat de dame aan het einde van haar verhaal is gekomen. We nemen afscheid en ik ga weer huiswaarts, terwijl ik totaal geen idee heb waar ze het allemaal over heeft gehad. Maar in één ding had ze in ieder geval gelijk; het uitzicht op haar terras was werkelijk fantastisch.

Jan van Oranje

De rotonde

Ik heb meerdere malen het 'genoegen' gehad om bij een Spaanse taxichauffeur in te stappen en ik kan je vertellen dat ik een dergelijke ervaring mijn ergste vijand nog niet zou toewensen. Nou ja, misschien juist wel, maar je begrijpt mijn punt. Met gevaar voor eigen en mijn leven wordt er ingehaald in bochten, op kruispunten en smalle bergpassen. Dat de Spaanse overheid ooit aan dergelijke waaghalzen een rijbewijs gegeven heeft, is reden genoeg om de gehele Spaanse overheid aan te klagen wegens misdaden jegens de menselijkheid.

Maar niet alleen de Spaanse taxichauffeurs zijn een ramp op wielen, ook de overige Spaanse verkeersdeelnemers hebben totaal geen benul van wat men aan het doen is als men auto rijdt. Dit heeft voor een groot deel ook te maken met de achterlijke Spaanse verkeerswet. Neem nu de regel die bepaald dat kinderen onder de 1.35 mtr. niet meer voorin mogen zitten, behalve als de achterbank reeds vol zit met andere dwergen. Dan denkt men "ach, je hebt er toch genoeg, dan maakt één meer of minder niet meer uit". Ook mogen fietsers in Spanje eindelijk onder de minimum snelheid fietsen. Tot voor kort was dit niet toegestaan en kwam het dus voor dat fietsers wettelijk verplicht waren 40 km per uur te fietsen, omdat de minimum snelheid voor alle voertuigen 50% van de maximum snelheid bedroeg. Nu is het ook meteen duidelijk waarom Spanje zoveel goede wielrenners heeft. Verder is het niet toegestaan om je elleboog meer dan 10 cm uit een open raam te laten steken, mag je niet bellen achter het stuur, maar nog wel een boek lezen en is alles wat geen vier wielen heeft bij wet vogelvrij verklaard. Maar het meest achterlijke van alles is de Spaanse rotonde. Een rotonde is, naar mijn weten en mits goed gebruikt, bedoeld om een vlotte doorstroming van het verkeer te waarborgen. Hoe werkt een rotonde in heel Europa behalve in Spanje? Je komt bij de rotonde aan en gaat, zonder het overige verkeer te hinderen, de rotonde op. Je geeft richting aan naar links, zolang je van plan bent op de rotonde te blijven. Tegelijk stuur je het voertuig naar de binnenste baan. Hierdoor blijft de buitenste baan zoveel mogelijk vrij, waardoor andere verkeersdeelnemers eenvoudig de rotonde op kunnen. Zodra je de rotonde weer wilt verlaten geef je richting aan naar rechts en stuur je, wederom zonder het overige verkeer te hinderen, naar rechts en verlaat je de rotonde. Hoe simpel kan het zijn.

Maar niet in Spanje! Hier ros je een ieder die het lef heeft om op 'jouw' rotonde te rijden van de weg, blijf je stoïcijns rechts rijden en als iemand, die per abuis op de linkerbaan terecht is gekomen, ook maar een poging doet om naar de rechterbaan te gaan, ram je jouw wagen zonder aarzelen in zijn portier. Wat er ook gebeurt, op een rotonde neem je de buitenste baan en blijf je op de buitenste baan. Met alle gevolgen van dien. Het is dus niet vreemd dat in Spanje de sleepdiensten omkomen in het werk.

Jan van Oranje

Het kippenvrouwtje

Ze houdt de kip dapper vast, ze lacht er ook bij. Een beetje verlegen, alsof ze niet goed raad weet met de wat ongewone situatie. Als ze lacht krult haar neus een beetje, wat haar een 'klein meisjes uiterlijk' geeft, terwijl ze de voor vrouwen magische 40 toch zojuist is gepasseerd. De kip, die door haar stevige greep geen kant uit kan, vindt het allemaal minder grappig, tenminste hij, of eigenlijk is het een zij, kijkt niet al te vrolijk uit haar kleine kippenoogjes. Eigenlijk kijkt de kip gewoon heel erg bang.

Het kippenvrouwtje knijpt haar ogen een beetje dicht tegen de felle zon, terwijl een grote zonnebril modieus naar achter geschoven haar hoofd siert. Ik zou in haar plaats de zonnebril op mijn neus hebben gezet, maar zo niet het kippenvrouwtje. 'Alles voor de perfecte foto' straalt ze uit. Ik bekijk de foto nog eens beter en zie rechts van haar, (of is het links van haar en voor de kijker rechts?) nog net een zwarte kip een veilig heenkomen zoeken, terwijl achter haar twee bruine kippen een witte kip de stuipen op het lijf aan het jagen zijn. Het verbaast mij telkens weer wat je allemaal op een foto kunt zien als je er wat langer naar kijkt. Uit een donker gat in de muur komt iets gekropen wat ook best een lopend 'meest veelzijdig stukje vlees' zou kunnen zijn, maar als iemand zou zeggen; "het is een eend" geloof ik het ook. Ik ga me ook altijd dingen afvragen bij een foto. Zo vraag ik me bij dit plaatje af of de kip het heeft overleeft of dat ze kort na de foto een make-over heeft gekregen en inmiddels is omgetoverd tot twee sappige drumsticks, gekruide vleugeltjes en een flinke filet, of dat ze nog even respijt heeft gekregen zodat het kippenvrouwtje elke ochtend haar vers eitje heeft. En hoe zit het met die witte kip? Heeft die kunnen ontsnappen aan zijn bruine belagers, of heeft ze uiteindelijk toch het onderspit moeten delven tegen de overmacht aan bruine soortgenoten?

Het is zomaar een foto die mij onder ogen kwam. Een blonde dame, zittend in een kippenren, met in haar handen een kip die het heel eigenwijs verdomd om fotogeniek te zijn, haar uiterste best doet om de foto te laten mislukken. Ik leg de foto weg, loop naar buiten en zie dat de kolen al lekker gloeien. De drumsticks kunnen erop.

Jan van Oranje

Het schoolplein

Ik sta op het schoolplein te wachten op mijn dochtertje. Op een meter of 6 staat een man, te wachten op zijn kind. Ik ruik, zelfs op die afstand, dat de man op een misselijkmakende manier naar zweet stinkt. En geen vers, eerlijk verdiend zweet, nee, het is een allesoverheersende rotte lijken lucht die de man al dagen, zo niet weken bij zich moet dragen, om een dergelijke odeur gekweekt te kunnen hebben. Om zeker te zijn dat zijn omgeving goed mee kan genieten, draagt hij een mouwloos shirt met vrij hangende oksels, zodat het lichte briesje, hoe wreed kan het leven zijn, dat mijn kant op staat goed zijn werk kan doen.

Ik probeer de lucht te filteren door tussen mijn tanden door adem te halen, maar kom al snel in acute ademnood. Tegen wil en dank moet ik de walm, die in mijn verbeelding een ranzige groene kleur heeft, inhaleren. De gedachte aan de stank die rond de man moet hangen als ik binnen een straal van één vierkante meter zou staan, doet mij spontaan kokhalzen, en met moeite en flinke tegenzin slik ik het reeds door mijn keelgat ontsnapte gal terug. Het zorgt voor een brandend keelgat, waardoor ik, onbewust, flink inadem door mijn neus en daardoor buiten het nog in mijn keelgat balancerende gal ook mijn eerder op de ochtend genuttigde broodje kaas een poging doet om mij op een schoolplein vol ouders eeuwige roem te schenken. Ik loop met de wind mee weg van deze lichamelijke milieuterrorist en vind een plekje bij wat andere ouders. Eén van de mannen ziet in mij een nieuwe gesprekspartner en start een conversatie dat voor mij klinkt als het gemompel van de mol uit de Fabeltjeskrant. Daarbij heeft de man een gebit dat eerder donkerbruin is dan geel, en hangt er tijdens zijn gebrabbel een sompig gekauwde sigaar in zijn mondhoek, die vrolijk op de maat van zijn gespuugde woorden meedanst. De man had duidelijk iets verkeerds gegeten, of hij was gewoon maagpatiënt, want steeds voor hij weer een stortvloed van tekst, die ik niet versta noch begrijp, over mij heen stort, haalt hij eerst flink en vooral diep adem, om daarna een boertje te laten waarbij een lucht meekomt die het midden heeft tussen Oud Amsterdamse kaas en rotte vis, dit alles opgeleukt met een vleugje knoflook.

In de auto spreek ik met mijn dochtertje af dat papa in het vervolg bij de ingang van het schoolplein blijft staan. Ze kijkt me aan, ziet mijn bleke huidskleur en knikt heel wijs ter bevestiging.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl

Een dag uit het leven van een eendagsvlieg

Je zal maar worden geboren als eendagsvlieg. Dan weet je in ieder geval dat je de volgende dag niet zal halen. Dat maakt het leven wel meteen erg overzichtelijk. Waarom je druk maken over allerlei zaken? Morgen ben je er toch niet meer. Wie dan leeft, die dan zorgt. De eendagsvlieg doet eigenlijk ook niet zoveel. Hij wordt geboren, gaat zo snel en zo vaak mogelijk van bil met een andere eendagsvlieg en dat is het. De vrouwtjes leggen vervolgens als een raket de, door het mannetje bevruchte, eitjes en dan kan de uitvaart geregeld worden. Eendagsvliegen kunnen trouwens niet eten. Heeft ook weinig nut als ze het wel zouden kunnen. Voordat de boel fatsoenlijk verteerd is, blaast het beestje zijn laatste adem uit. Geeft alleen maar een hoop gedoe, dus eten is er niet bij.

Laat ik voor het gemak eens een willekeurige dag pakken uit het leven van een eendagsvlieg. Gewoon om je enigszins een idee te geven wat zo'n vlieg, die eigenlijk bar weinig van een vlieg wegheeft, zo'n beetje uitspookt gedurende zijn ultra korte leven. Nadat hij zichzelf moeizaam uit het ei heeft gewurmd, gaat het mannetje, in een grote zwerm met nog veel meer mannetjes, op zoek naar een vrouwtje. Als de mannetjes dan een vrouwtje hebben gevonden, vindt er een ware gangbang plaats. Het eerste mannetje gaat als een waanzinnige tekeer, waarna hij al meteen door een ander ongeduldig wachtend mannetje wordt afgelost. Tot elk mannetje zijn behoeftes bevredigd heeft. Het vrouwtje laat het allemaal rustig gebeuren. Ze zal er op haar manier wel van genieten. Na de daad sterft het mannetje vrijwel meteen. Het vrouwtje leeft wat langer dan het mannetje. Zij moet namelijk nog even enkele duizenden eitjes uit haar minilijfje persen, maar sterft dan ook. Dat is het einde van een drukke dag, hun enige ook. God moet een bizar gevoel voor humor hebben gehad toen hij dacht; "laat ik eens een beestje scheppen dat niets anders doet dan uit een ei kruipen, neuken, eieren leggen en sterven. En dat alles binnen een dag. Het minnespel als enig levensdoel."

Dat heeft dan wel weer iets. Je wordt geboren met een allesoverheersende seksuele drang, gaat op zoek naar willekeurig welke vrouw, neemt haar waar en hoe het jou belieft en sterft dan, moe maar zeer voldaan. Eigenlijk zouden ze zo'n beestje beter de copulatievlieg kunnen noemen. Dekt wat meer de lading. Nee, het leven van een eendagsvlieg is zo gek nog niet. Behalve dan als je je dag niet hebt.

Jan van Oranje

Gediscrimineerde hamsters

Ik spoel mijn broodje weg met een bak cupjeskoffie. Brood van de plaatselijke super. Nee, niet die met die kuthamsters, want ik krijg altijd de neiging om met een flinke bijl die klote hamsters van het scherm te meppen. Komt omdat wij ooit zelf hamsters hadden en ik een ontzettende jeuk krijg van die ettertjes. Verschrikkelijke agressieve stinkdingen die ook nog flink kunnen bijten. Ik heb er overigens snel een eind aan gemaakt door het kooitje op dusdanige wijze onder een loshangende 220 volt kabel te plaatsen dat het snoer als ware het een spaghettisliert door de kooi hing. Een beetje smeerkaas deed de rest.

Naast mijn broodje lees ik de krant. Dat doe ik altijd. Broodje, koffie en krant. Digitale uitvoering, want die is gratis. Het is gewoon belachelijk wat je in Spanje voor een Nederlandse krant, die nota bene gewoon in Spanje gedrukt wordt, mag neerleggen. Voor echt lezen heb ik eigenlijk geen tijd, dus huppel ik al koppen vretend gewoon in krap vijf minuten door het wereldnieuws. Mijn oog valt op een stukje over de Belgische onderneming G4S, die in 2006 een moslima, die bij het bedrijf als receptioniste werkte, ene mevrouw Samira Achbita, heeft ontslagen omdat ze, na drie jaar trouwe dienstverlening, van de een op de andere dag ineens gehoofddoekt kwam werken. Mevrouw Achbita pikte dit niet, en vloog van de ene rechtbank naar de andere, tot uiteindelijk aan het Europees Hof van Justitie. Deze oordeelt nu dat werkgevers hun personeel mogen verbieden om een hoofddoek of een ander religieus symbool te dragen op de werkvloer, mits het verbod is gebaseerd op een bedrijfsreglement waarin de onderneming het zichtbaar dragen van enig politiek, filosofisch of religieus teken verbiedt. In dat geval is van discriminatie geen sprake, aldus het Hof.

Wanneer is iets dan wél discriminatie? Discriminatie betekent 'het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen'. Bij de vraag of het maken van onderscheid tussen mensen discriminatoir is, is het van belang om na te gaan of gelijke gevallen ook gelijk behandeld worden. Stel je hebt twee sollicitanten. De één is allochtoon en de ander autochtoon. Beide hebben dezelfde kwalificaties. Dus dien je volgens de wet beide gelijk te behandelen. Maar je kan er maar één aannemen. Discrimineer je dan als je jouw voorkeur geeft aan de autochtone sollicitant, omdat deze autochtoon is? Of discrimineer je wanneer je jouw voorkeur geeft aan de allochtone sollicitant, juist omdat je niet wilt discrimineren? En in hoeverre kan de staat een bedrijf verplichten een bepaald persoon uit een bepaalde doelgroep aan te nemen? Dat kan niet. Als bedrijf beslis je namelijk altijd zelf wie je aanneemt.

Hoe ik ook spit in de digitale krant van wakker Nederland, ik vind geen antwoord op mijn vragen. Jammer. Verder lees ik wel allerlei niet ter zake doende 'nieuws' over de aanstaande verkiezingen en het geleuter in Turkije, waar ze het maar niet eens kunnen worden hoe ze nazistisch Nederland gaan aanpakken. Tot slot schoffel ik razendsnel door de roddels van de dag. Touriya Haoud heeft een nieuwe liefde, ex-K3 huppeltrutje Josje heeft een nieuwe tatoeage en Adele schijnt zwanger te zijn. Of is ze schijnzwanger? Dat is me niet helemaal duidelijk.

Jan van Oranje