De muziek wordt
ingezet, 'Domani' van Andrea Bocelli. Dat begint goed, want als iets mij kan
raken, is het de warme stem van Andrea Bocelli. De lichten dimmen en op het
podium verschijnt bijna vanuit het niets de ballerina. Ik kijk naar haar en zie
dat haar lange haar strak naar achteren is gekamd, waarbij de strengen
samenkomen in een knotje bovenop haar hoofd. De make-up is op een dusdanig
geraffineerde manier aangebracht, dat het de frisheid van haar jonge gezicht
accentueert. Het lijfje van haar balletpakje zit strak om haar bovenlichaam en
gaat naadloos over in een uitwaaierende tutu. Haar lange door de zon gebruinde
benen zijn pantyloos en aan haar voeten draagt zij vleeskleurige balletschoenen,
wat de illusie geeft dat ze blootsvoets danst. Haar concentratie en emotie probeert
ze te verbloemen achter een stoïcijnse blik.
Met trage
bewegingen zet ze haar dans in, waarbij ze bijna meteen lijkt mee te zweven op
de klanken. Heel even waant ze zich alleen op het podium. Haar armen bewegen
als vanzelf mee op de bewegingen van haar benen. Na de eerste tonen gaat Bocelli
helemaal los en springt de ballerina hoger dan ooit tevoren. Het lijkt haast alsof
zij met haar bewegingen de zanger uitdaagt om, net als zij, alles te geven. De
muziek gaat naar een hoger extase en zij gaat mee in de opzwepende klanken. In
haar eigen wereld beleeft ze het verdriet en de pijn die door de zanger wordt
overgebracht. Haar emotie begint de strijd op haar gezicht te winnen en
verdringt de strenge stoïcijnse blik naar achteren. De muziek gaat naar het
slot toe en de ballerina maakt zich op voor haar afsluiting. Traag zakt ze
ineen, om met een knieval te eindigen.
De laatste klanken
sterven weg, ze staat op en richt haar gezicht naar het donker gat, waar zich ergens
in de duisternis haar publiek bevindt. Ze slikt de opkomende emotie weg en bijt
op haar trillende onderlip om hem stil te krijgen. De traan die langzaam vanuit
haar ooghoek naar beneden loopt gaat zijn eigen weg. Even is het doodstil in de
zaal, alsof iedereen bang is het betoverende moment te beëindigen. Dan staat de
zaal als één man op en krijgt de ballerina haar ovatie. Met haar ogen doorsteekt
ze de duisternis, ze kijkt rond, zoekt en vindt, ze vindt mijn ogen en ziet
mijn tranen. Nog nooit ben ik zo'n trotse vader geweest als op dit moment.
Jan van Oranje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten