“Hoi, ik ben Anna” zegt ze. Voor
mij staat een ietwat verlegen meisje, die op mij de indruk wekt dat ze nog niet
goed weet wat ze nu precies komt doen in de ‘grote mensen wereld’. Marianne,
die naast haar staat, ken ik al van zien. Die maakt zeker geen verlegen indruk,
maar is daarentegen één brok zelfverzekerdheid.
Beide dames zijn zojuist geland
op het vliegveld, en mij is gevraagd om hen even op te halen, om ze van daar
naar hun accommodatie te brengen, een kleine 75 kilometer verderop. Ik pak de
uit de kluiten gewassen, fel oranje koffers van hen over, en prop ze in mijn
nog net levende Renault Laguna, die ik speciaal voor deze gelegenheid maar eens
een keer door de wasstraat heb gereden. Ik heb zelfs de binnenkant stofvrij
gemaakt, zodat ik er weer een paar jaartjes tegenaan kan. Onderweg is het met
name Marianne die het woord voert. Brabantse gezelligheid ten top, wat mist is
een kopje koffie met een worstenbroodje. Bij Anna moet ik de woorden er toch
wat meer uittrekken, tot ik over haar, toch niet alledaags beroep begin, dan
gaan de vocale sluizen ineens open. Beide dames zijn achterin gaan zitten,
zodat het gesprek met name via de spiegel verloopt. Bij elke blik die ik in de
spiegel werp, kijk ik recht in de mooie ogen van Marianne, wat mij elke keer een
beetje onwerkelijk gevoel geeft. Gezellig keuvelend, rijgen de kilometers zich
aaneen, en voor ik er erg in heb zijn we bij hun accommodatie aangekomen. Ze
hebben een appartement op de eerste verdieping, zonder lift, en als een ware gentleman
sjouw ik de loodzware koffers naar boven. Het verbaast mij telkens weer dat ‘vrouwenkoffers’
altijd zoveel zwaarder zijn dan ‘mannenkoffers’. Tijdens hun verblijf zie ik
beide dames een enkele keer, druk als ze zijn met hun bezigheden. Af en toe is
er kort tijd voor een praatje. Na een week zit het er voor hen weer op en gaan
ze terug naar huis. Ze rijden naar het vliegveld in een huurauto, en bij het
afscheid vraagt Anna nog snel waar ze een beetje goede radiozender kan vinden,
maar mijn muziekkeuze is duidelijk niet de hare.
Het is 7 augustus 2016, bijna
half tien ’s avonds. Het ietwat verlegen meisje is uitgegroeid tot een meer dan
zelfverzekerde vrouw, die nu precies weet wat ze wilt. En ook krijgt. Na een
race die voor altijd in mijn herinnering zal blijven, wordt Anna van der
Breggen Olympisch Kampioen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten