De pijn, veroorzaakt door brandende
spieren, waarvan ik niets eens wist dat ik ze had. Het zweet dat, als ware mijn
poriƫn de Niagara Watervallen, langs mijn lichaam stroomt en zorgt dat het
beetje kleding dat ik draag binnen enkele tellen doorweekt is. De keiharde
muziek, voor zover je een monotone dreun muziek mag noemen, die je gehoor
verdoofd. De alles overheersende geur van zwetende lichamen, vermengt met de
lucht van ongewassen sokken en stinkschoenen. Welkom op mijn sportschool.
“Kom op nou!” Toen Tatjana het
ongeveer elke 10 minuten op willekeurig welke zender riep, zag ik het wel
zitten om lekker te gaan sporten met Tatjana. Tot zij werd vervangen door een bebaarde
zwakzinnige met dezelfde boodschap, en ik spontaan last kreeg van
sportimpotentie. Door te lange
non-activiteit gedwongen, heb ik onlangs dan toch voor het eerst een sportschool
van binnen gezien. Zittend op iets wat in mijn ogen net zo goed een
martelwerktuig uit de Middeleeuwen had kunnen zijn, kreeg ik van een soort
Rambo te horen dat ik verkeerd om zat. Nou ja, 50%
kans en misgegokt. Vanaf dat moment maak ik, voor enkele euro’s meer, dankbaar
gebruik van de ‘personal trainer’ die niet zo persoonlijk is als zijn titel
doet vermoeden. Meer een beetje allemansvriend, maar goed, ik begin nu wel te
begrijpen wat ik eigenlijk moet doen op die toestellen. Oefeningen gaan tot nu
toe steeds in drie sessies, en tussen elke sessie door mag ik een volle minuut
uitrusten. Ik begreep in eerste instantie al niet waarom ik steeds zoveel
mensen niets zag doen, maar dat schijnt er dus bij te horen. Op die momenten
kijk ik rond en valt het mij op dat met name de 45 plussers heel erg hun best gaan
doen wanneer er iets vrouwelijks met een strakke bips voorbij komt. Ze gaan dan
ook ineens geluid maken bij hun oefening, en trekken er een gezicht bij, wat een
normaal mens trekt bij hevige obstipatie. Als ze dan klaar zijn met hun show,
gaan ze breed rondlopen alsof ze blaren onder hun armen hebben en verwacht ik
elk moment een pauwenstaart uit hun reet te voorschijn te zien schieten.
Gelukkig ben ik de 45 plus al
gepasseerd en mag ik mij tot de 50 plus rekenen. Voor mij geen afleidend geschreeuw,
geen harde poep gezicht. Ik blijf gewoon een minuutje langer zitten en kijk rustig naar het moois wat voorbij komt paraderen. Ach, verstand komt met de jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten