Het is
kerstmis. Zegt men. Als ik op de kalender kijk blijkt het nog echt waar te zijn
ook. Als ik naar buiten kijk in de belachelijke wens om ergens een spoor van
wit te zien, denk ik eerst dat ik droom. We hebben een witte kerst. Alles is wit,
zover ik kan kijken. Erg ver is dat niet want door de dichte tot zeer dichte
mist valt er bar weinig te zien. Maar goed, wit is wit, toch?
Hoezeer wij ook ons best doen, kerstboompje, verziering,
kerstmuziek, lekker eten en drinken, het blijft toch moeilijk om ook maar een
soort van kerstgevoel op te roepen. Hoe anders moet dat zijn in landen als
Noorwegen, Zweden, Lapland of Canada. Ja Canada, daar waar het in Calgary
vandaag -30 is, 44 graden kouder dan hier, met een luchtvochtigheid van 78%.
Brrrr, da's koud. Misschien is de gevoelstemperatuur wel -50. Zou zomaar
kunnen. Maar ze hebben in ieder geval wel het kerstgevoel. Lekker koud, een pak
sneeuw voor de deur, cadeautjes onder de kerstboom. Hè, gezellig. Ik zie dat de
wind daar vandaag uit het zuid oosten komt. Krijgen ze binnenkort misschien wel
een beetje warmte van ons.
Sinds het idee geopperd is om in Canada te gaan wonen,
heerst bij ons het gevreesde en lang buiten gehouden "Morbus
Canadiense" oftewel "HET CANADA VIRUS". Langzaam maar zeker raakt
de hele familie ermee besmet. Genezing schijnt, vooralsnog, niet mogelijk te
zijn. Mijn dochtertje was door haar jonge leeftijd een eerste, makkelijk
slachtoffer. Door het virus denkt ze werkelijk dat ze nu al wereldkampioen
schaatsen bij de dames kan worden en de enige plaats op de wereld om dit te
volbrengen schijnt Calgary, Alberta, Canada te zijn. Buiten schaatsen wil ze
ook gaan skiën, langlaufen en bobsleeën. Het wicht is 5. Toen volgde mijn
jongste zoon. Van een irritant briljante leerling (kerstrapport 7 tienen en 2
negens) is hij door het virus verandert in een Canadakenner bij uitstek, met
Calgary als zijn specialisme. Vraag hem iets over Calgary en hij dreunt de
feiten foutloos op. Het ventje weet uit zijn hoofd alle Avenues in de juiste volgorde,
van west naar oost, op te noemen. Dagelijks begint hij zijn dag met een
gezellige Google Earth wandeling door Calgary, ondertussen opmerkingen makend
in de zin van "Papa, wist je dat in Calgary de beren gewoon over de weg
lopen", of "Mama, weet je dat ze dit of dat hebben in Calgary?"
Hij spreekt zelfs al met een Canadees accent en zegt steevast aan het einde van
elke zin "eh". Irritant kereltje.
Toen kwam de dag dat de oudste mij verraste met
"Papa, ik denk dat ik professional snowboarder wordt". Nee! Hij ook
al!. Voorzichtig, terwijl ik het antwoord onbewust al wist, vroeg ik hem waar
hij in mijn vaders naam enige sneeuw van betekenis denkt te vinden.
"Nee" zegt hij, "Niet hier, in Canada. En dan het liefste in
Calgary. Dat is super (als iets tegenwoordig leuk is, is dat schijnbaar meteen
"super"). Daar ligt bijna het hele jaar sneeuw, dus als wij nu even
snel verhuizen, dan kan ik deze winter nog gaan oefenen. Dat is echt Super
Gaaf!" (Super Gaaf is schijnbaar nog beter dan gewoon super). Doen we zoon.
Ik zal even een verhuizer bellen, gaan we morgen. Grapjas. Ik verdenk hem ervan
dat hij mijn grap dat ze in Canada geen leerplicht hebben en je dus kan stoppen
met school wanneer je wilt, nu tegen mij aan het gebruiken is. Stom, had ik
kunnen weten.
Dan mijn vrouw. Ik dacht serieus dat zijn immuun was voor
het hardnekkig om zich heen grijpende virus. Helaas. Vanochtend werd zij wakker
en begon ze hardop te fantaseren over lopen in de sneeuw, gezellig zitten bij
de open haard terwijl de kinderen de cadeautjes uitpakken, warme chocomel
drinken en ga zo maar door. Mijn bek viel open. De harde bons van mijn
onderkaak op de vloer moet ze gehoord hebben, want ze knipperde even met haar
ogen en keek verdwaast om zich heen. Ik vroeg haar wat haar ineens bezielde.
"Waar heb je het over?" vroeg ze me. Ik vertelde haar dat ik bang was
dat ook zei besmet was met het Canada Virus. Een geheimzinnige glimlach was
alles wat ik kreeg.
Verhuizen naar Canada. Het is nog maar een voorzichtig
idee. Het zou dan begin volgend jaar moeten gebeuren. Het is en blijft meteen
een megastap. Dat is niet van Nederland naar Frankrijk of Spanje verhuizen.
Nee, dat is emigreren. Dat is serieuze shit. Dan denk ik aan de gesprekken die
ik met enkele Canadese vrienden heb gevoerd over Canada en Calgary in het
bijzonder. Over het wonen en leven. De goede economie, de vriendelijke en
gastvrije bevolking, de zakelijke mogelijkheden. Dan zie ik weer de beelden
voor me van met sneeuw bedekte uitlopers van de Rocky Mountains, diepblauwe
meren, gelukkige mensen. No fucking crisis! En dan denk ik stiekem "goh,
stel je nou toch eens voor dat……………." Kut, ik ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten