Hoera! Mijn paardenmeisje is
7 jaar geworden vandaag! Zeven jaar geleden, het was nog nacht, maakt mijn
vrouw mij wakker. "Mijn water is gebroken". Dan zal elk weldenkend
mens meteen de auto invliegen om naar het ziekenhuis te gaan. Niet mijn vrouw.
Eerst nog even een ontbijtje maken voor iedereen. Bakje koffie erbij. "Nog
een bakje?" En dan rustig naar het ziekenhuis. Ze had allang weeën, maar
dat liet ze niet blijken. Dat was ook waarom de vroedvrouw dacht dat ik paniek om
niets maakte.
Ik adviseerde haar om mijn vrouw naar de verloskamer te brengen.
"Rustig maar meneer, ze is in goede handen. U hoeft zich niet druk te
maken." Ik maakte mij niet druk, ik ken alleen mijn vrouw erg goed. Dus
opschieten! Pas toen ze dan, op mijn aandringen, eens verder gingen kijken dan
hun lange neus, schrokken ze toch wel dat mijn vrouw al zoveel ontsluiting had
dat een vrachtwagen er rondjes in kon draaien en werd ze met grote spoed naar
de verloskamer gebracht.
Onze twee jongens waren meegekomen. Dat is het probleem als een bevalling
zich op een onverwacht moment aandient. Waar laat je die zo snel? In het
ziekenhuis heb ik toen vrienden gebeld om te vagen of ze daar een dagje mochten
blijven. De man kwam er meteen aan om ze op te pikken en binnen 10 minuten was
hij er. Voordat hij echter thuis was, was dochterlief al geboren. Dat moet in
het ziekenhuis een record geweest zijn.
We hadden geen geboortekaartjes laten drukken. Simpelweg omdat wij beide
geen mega grote familie hebben en je niet echt met open armen ontvangen wordt
bij een drukker als je 10 geboortekaartjes besteld. De oplossing was een
digitaal kaartje. Het leek ons ook wel leuk om daar een website aan te
koppelen. Dus de domeinnaam vast laten leggen en zelf een website gemaakt. De
nacht voor haar geboorte had ik hem klaar. Ik had een sprookje verzonnen waar
omheen alles draaide. Hij staat nog steeds online en mijn dochter kijkt er nog
regelmatig naar. Zeven jaar is ze nu. De tijd vliegt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten