Naast mij was een stelletje
komen zitten. Uit Rotterdam, dan wel omgeving. Tenminste, die indruk kreeg ik,
want ze klonken zoals Jules Deelder klinkt. Maar dan zonder het brilletje, maar
met trainingspak. Een Rotterdamse setje die met een
weet-ik-veel-hoeveel-de-hands Fordje, een knal gele, naar mijn dorpje waren
gekomen. Ze hadden beide een colaatje genomen. Ze zagen er een beetje truttig
uit. Of burgerlijk. Of eigenlijk helemaal niet.
Ik nam een slokje van mijn koffie en bekeek het stel eens goed. Eén blik
was voldoende om mij het gevoel te geven dat ze ooit met één van de laatste
honeymoonquizzen hebben meegedaan. Typisch van die Ron Brandsteder tiepjes:
braaf, gehoorzaam en met de standaard “bord op schoot” zondagavondseks. Aangezien
ik een ongelooflijke pesthekel heb aan die Brandsteder, altijd al gehad ook,
moest ik bij het aanschouwen van dit stelletje steeds aan dat stompzinnige
programma denken. Ik kreeg dan ook meteen last van irritatiebultjes. Soms vraag
ik me wel eens af wat mij nou eigenlijk irriteert aan die gozer. Nou, daar kan
ik kort in zijn, zo'n beetje alles.
Ik irriteer me aan zijn arrogante, altijd zwetende hoofd, zijn houding,
zijn altijd leuk willen zijn, dat stompzinnige nep lachje van hem, de manier
waarop hij dat zoontje van hem over het paard heeft gesmeten, kortom, een
vreselijke Gooise kwal. En als ultiem bewijs voor mijn stelling is het
belangrijk te weten dat hij ooit met Patty Brard getrouwd is geweest. En dan
ben je echt een heel eind heen als man. Patty Brard, het broedsel wat de ene na
de andere relatie verslindt in de hoop dat ze een kerel vindt met een
kluissleutel als piemel waarmee ze vervolgens een eeuwigdurend
zilvervlootorgasme kan beleven.
De honeymoonquiz. Nog steeds begrijp ik de benaming 'quiz' niet helemaal.
Ik bedoel, wat is er quizerig aan een dame, vaak met iets te dikke bips, vol
enthousiasme in de tomatensoep te pleuren. En dan niet één keer, maar twee,
drie of heel veel keren. Net zolang totdat Brandsteder vond dat ze er “leuk spontaan
op stonden”. En daarna die verrekte toren van Pisa, waarbij het van belang was
dat alle houten bruidsparen op de toren werden gezet voordat die om zou
lazeren. Dat spel heb ik ooit nog van mijn schoonmoeder gekregen. Ik hou
sindsdien niet meer van mijn schoonmoeder. Dat was voor mij de ultieme druppel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten