De pop

Ze wist niet beter of ze had die pop al haar hele leven. Eigenlijk was het best een lelijk ding. Niet eens echt haar, maar in reliëf in het hardplastiek poppenhoofd geperst. Waar Suzanne ook ging, de pop ging mee. Maar nu was ze vijftien en dan speelde je niet meer met poppen. Dus ging de pop weg. De container in. Toen ze thuis kwam van school zag ze de vuilniswagen komen. Bij het legen van hun vuilcontainer, zag ze nog net haar pop in de vuilniswagen vallen. Ze onderdrukte een gevoel van spijt. Kom op zeg, het was maar een pop. En nog een stomme ook. Na het eten gingen haar ouders naar een feestje. Ze was dus alleen thuis en ging stiekem laat naar bed.

Midden in de nacht werd ze wakker van een vreemd gefluister; "Suzanne, ik zit onder 3 meter afval, maar ik kom je halen!". Suzanne dacht dat ze het gedroomd had en draaide zich weer lekker om. Maar niet veel later hoorde ze het gefluister weer; "Suzanne, ik ben 5 straten van je vandaan, ik kom je halen!". Nu wist ze zeker dat ze het echt gehoord had. En ze werd bang, echt bang. Ze trok het dekbed over haar heen, maar het gefluister bereikte haar ook in haar schijnveiligheid; "Suzanne, ik ben 3 straten van je vandaan, ik kom je halen!" ....... "Suzanne, ik ben 2 straten van je vandaan, ik kom je halen!" ....... "Suzanne, ik ben 1 straat van je vandaan, ik kom je halen!"

Haar hart bonkte van angst bijna haar lichaam uit. Ze wilde wegrennen. Naar buiten, naar de veiligheid van de buren. Maar net toen ze haar slaapkamerdeur open wilde doen, hoorde ze; "Suzanne, ik sta voor je kamer, ik kom je halen!" De enige veilige plek die ze zag was haar kast. Ze bedacht zich geen moment en kroop er diep in weg.

Haar ouders kwamen tegen de ochtend thuis. Ze verbaasde zich over een spoor van huisafval, dat vanaf de oprit de woning in ging. Binnen ging het spoor verder, de gang door, trap op, de kamer in van Suzanne. Het spoor stopte voor de kast. De vader deed de kastdeur open en werd meteen bedolven onder een grote berg stinkende huisafval. Terwijl hij onder de berg afval uit kroop, begon zijn vrouw als een krankzinnige te gillen. In de kast zat Suzanne. Met de angst vastgelegd op haar dode gezicht. In haar armen had ze een pop.

Jan van Oranje

Liefde is blind

Ze stond al 5 minuten naar hem te kijken. Het deed hem niet zo veel. Hij was het inmiddels gewend. Eigenlijk was het best grappig, de manier waarop ze zich onbespied waande. Ze had iets aantrekkelijks. Wat precies wist hij niet. Het geluid van de wind die met haar rok speelde, of de echo van haar hakken, terug kaatsend tegen de bestrating van het plein, gaf haar iets sensueels. Tot zijn verrassing ging ze ineens naast hem zitten.

“Hoi, je vindt het toch niet erg dat ik hier even kom zitten?” Haar fluweel zachte stem joeg een siddering over zijn rug. "Heb je het koud?" vroeg ze. Hij schudde snel zijn hoofd. "Ik zie je hier elke dag zitten. Nou ja, bijna elke dag want gisteren was je er niet". Ze haalde even adem. "Sorry, dat klinkt alsof ik je aan het stalken ben." De sprankelende waterval van woorden toverde een glimlach op zijn gezicht. "Je bent grappig, of nee, je bent interessant" zei hij. "Interessant? Hmmm…" Ze proefde het woord alsof het een snoepje was, waarbij nog moest worden uitgemaakt welke smaak het had. Ze keek naar hem. Anders dan ze ooit gedaan had. Haar hart sloeg een paar slagen over. Een hele tel dacht ze eventjes aan niets.

De kus kwam totaal onverwacht. Hij proefde haar lippen terwijl ze met overtuiging de contouren van zijn mond verkende. Toen haar tong zachtjes op zoek ging naar zijn tong, kon hij niet anders dan haar kus beantwoorden. Ze trok zich geschrokken terug "Oh, jeetje. Ik weet niet waarom ik dat deed. Ik heb nog nooit een vreemde zomaar gekust". "En ik heb me nog nooit zomaar door een vreemde laten kussen" zei hij, terwijl zijn hart een verwoede poging deed om via zijn keel naar buiten te springen.

De ochtend werd middag en de middag werd avond. "Het is al laat" zei ze. Ze pakte zijn hand en trok hem langzaam overeind. Als vanzelf ging zijn hand naar haar gezicht en streelde hij voorzichtig haar ogen, neus en mond. "Je bent mooi" was alles wat hij kon uitbrengen. "Je klinkt verbaast" zei ze quasi beledigd. "Sorry, maar dit is nieuw voor me" antwoordde hij verlegen. Een enkele traan rolde onder zijn donkere bril vandaan over zijn wang. "Kom" zei ze terwijl ze voorzichtig de traan wegveegde. "Heb je deze nodig?" Hij aarzelde even maar klapte toen de wit rood gestreepte taststok in elkaar en stopte hem in zijn jaszak. "Nee, vanavond niet".

Jan van Oranje

Open brief aan Mark Rutte

Geachte meneer de president van Nederland,

U bent natuurlijk niet echt president, maar omdat u het traditioneel Amerikaanse Correspondents' Dinner na moest apen, leek het mij gepast u op deze wijze aan te spreken. Persoonlijk vond ik de heer Obama in zijn versie erg grappig. Soms zelfs hilarisch. Dat kon ik van uw optreden niet zeggen. Het was geen moment grappig, laat staan hilarisch. Zelfs met de door professionals voorgekauwde grappen was het niet grappig te krijgen. U deed voor uw doen uw uiterste best hoor. Maar hoe langer de show duurde, hoe zieliger de vertoning werd.

Het dieptepunt van de avond was de trap in het kruis van omroepman Jan Slagter. Volgens de roddelbladen zou de heer Slagter een verhouding hebben met de 30 jaar jongere Lilian Marijnissen, dochter van SP-man Jan. Zou, meneer Rutte. Het zijn niet voor niets roddelbladen. Maar u kon het niet laten om te grappen dat de dame in kwestie "media training" zou krijgen bij Omroep Max. In mijn tijd heette dat gewoon flink van bil gaan, maar dat is een begrip welke u nog wel leert als u eindelijk eens uit die kast van u komt. Ik denk dat de tekstschrijvers ook weinig zin hadden om de bloemetjes en de bijtjes aan u uit te leggen. Anders hadden ze wel met iets beters gekomen.

U gaf aan dat u het allemaal heel eng had gevonden. Zijn we het daar in ieder geval over eens. Ik vind het namelijk doodeng dat een premier het nodig vindt om iemand aan te vallen over iets uit zijn privéleven. Maar kom op zeg, waar gaat het allemaal over. We hebben het hier over twee volwassen mensen, die het, volgens eigen zeggen, gewoon goed met elkaar kunnen vinden. En al was er wél sprake van een relatie. Dan nog is het niet aan u, of wie dan ook, om daar lollig over te doen.

Was het de dronkenschap van uw succes waarom u geen moment heeft gedacht aan de betrokken families? Heeft u op enig moment gedacht aan de kinderen van de heer Slagter? Nee, waarom zou u? U had, net als tijdens uw gehele regeerperiode al het geval is, de lachers op uw hand. De blijheid op uw gezicht, dat u eindelijk een keer niet serieus genomen zou worden, was bijna aandoenlijk. Maar misschien is dat juist wel uw probleem, dat u nog nooit een keer flink serieus genomen bent.

Met vriendelijke groeten,

Jan van Oranje

Ontwaken

Jezus, wat heb ik gisteren gezopen? Alsof ik in coma heb gelegen. Het moet nog nacht zijn, want ik zie geen hand voor ogen. Ik moet uit bed, want mijn blaas zegt; "pissen en wel nu meteen". Met een grote klap stoot ik mijn hoofd. What the fuck… Ik wil onderzoeken waar ik mijn hoofd aan gestoten heb, maar ik kan mijn armen niet bewegen. Ze worden tegengehouden door een belachelijk strak ingestopt laken. Wel een prettig laken. Lijkt wel satijn.

Ik doe mijn ogen dicht en probeer me te herinneren wat ik in een bed doe met een satijnen laken. En waarom mijn vrouw niet naast mij ligt. Bijna 21 jaar getrouwd en al die jaren was haar gezicht het eerste wat ik zag als ik wakker werd. Nou ja, ik zie toch geen ene mallemoer op dit moment. Ploffff…. Wat nou plof? Ik zie niets maar hoor van alles. Het zou prettig zijn als ik uit deze rare droom zou ontwaken. Ploffff…. Zou ik in een ziekenhuis liggen? Ben ik onder narcose geweest? Wat is eigenlijk het laatste dat ik mij herinner? Ploffff…. Ik weet nog dat ik even op de bank ging liggen. Maar daarna is eigenlijk alles zwart. Ploffff…. Ik krijg het ook warmer. Waarom heb ik eigenlijk een stropdas om? Waarom lig ik überhaupt gekleed in bed? Ik moet compleet bezopen zijn geweest gisteren. Kan niet anders.

Ik zoek naar een knopje, een koortje of wat dan ook om wie dan ook te laten komen. Maar ik voel niets dan alleen de satijnen lakens die mij strak omspannen. Ploffff…. Mijn zelfbeheersing begint plaats te maken voor regelrechte paniek. Waar ben ik verdomme geweest en, nog belangrijker, waar ben ik nu? Ploffff…. Hoever kun je gaan in je herinneringen wanneer de paniek overheerst? De angst van het weten, van het afvragen, van het juist niet begrijpen? Ik word echt bang. Ploffff…. En waarom stinkt mijn kamer naar vochtige aarde? Mijn claustrofobie neemt het nu spontaan van mij over. Ik wil schreeuwen, huilen, maar ik krijg geen geluid uit mijn keel. Ploffff…. Ik hoor stemmen. Vaag, in de verte. Alsof er een dikke muur tussen mij en die stemmen zit. Ik probeer te ontcijferen wat ze zeggen, maar het blijft gemompel. Ploffff….

Ik vind dat toch maar niets hoor, dat iedereen er een schepje aarde op mag gooien….." "Zag je trouwens zijn vrouw? Het verdriet droop eraf.…." "Wat wil je? Als je thuis komt en je man ligt levenloos op de bank….." "Maar wat zag hij er nog mooi uit hè? Net alsof hij sliep…..".

Jan van Oranje

De moestuin

Het stond er allemaal mooi bij. Genietend van zijn moestuintje, ging de man even uitrusten op het bankje met zicht op de nieuwe aanplant. Zijn vrouw verzorgde de tuin altijd, maar na haar overlijden had hij de taak liefdevol op zich genomen. Na een paar minuten stond hij weer op, rechte zijn rug en liep het tuintje in. Hij haalde wat onkruid weg, gaf de plantjes zorgvuldig water en ging verder met zijn inspectie.

Hij had totaal geen groene vingers, maar met wat boeken die hij gekocht had ging het hem steeds beter af. Zijn geheim was de vruchtbare aarde, die veel vruchtbaarder was dan die van de overige tuintjes. Hij was de held van de buurt, omdat hij zo'n beetje iedereen gratis verse groente en fruit uit zijn tuintje gaf. De moestuin was de grote trots geweest van zijn vrouw. Elke dag was ze erin bezig. Zijn vrouw, zijn eerste en enige liefde. Daarom deed het ook zo'n pijn toen hij er per toeval achter kwam dat ze al jaren een ander had. Dat was op de dag dat hij de spulletjes bij elkaar zocht die zij nodig kon hebben toen ze in het ziekenhuis lag. Hij had daarbij haar dagboek gevonden en er in gelezen.

Een traan liep langzaam langs zijn wang naar beneden, toen zijn gedachtes terug gingen naar die bewuste dag. Hij liep weer terug naar zijn bankje en snoot luidruchtig zijn neus. Hij wist het nog als de dag van gisteren. Na de operatie mocht zijn vrouw thuis verder herstellen. Hij had een bed in de woonkamer gezet, bij het grote raam, zodat ze vanuit haar bed haar zo geliefde tuintje kon zien.

De doktoren hadden gezegd dat ze binnen enkele weken weer helemaal de oude zou zijn. Maar de eerste nacht was ze, geheel onverwacht, in haar slaap overleden. Ze wilde een stille uitvaart, geen familie, geen bloemen, geen gezang of ander gedoe. Gewoon een snelle crematie. Zo had hij het gebracht voor de buurt en de familie. Niemand die protesteerde, niemand die het raar vond, niemand ook die vragen stelde. Hij keek nog eens naar zijn moestuintje en sprak toen zacht voor zich uit: “Ben je toch lekker elke dag in je tuintje lieverd. En dit jaar heb je echt je best gedaan. Volgend jaar zou ik wel graag wat meer aardbeien willen en iets groter. Zou dat kunnen?”

Jan van Oranje

De Kannibaal

Levenslang schorsen! Dat is de straf die wielerlegende Eddy Merckx voor de 19-jarige Femke Van Den Driessche in petto heeft. Dit omdat op één van haar fietsen tijdens het afgelopen WK veldrijden een motortje voor trapondersteuning is ontdekt. En dat is vals spelen en vals spelen is verboden. Femke huilde krokodillentranen en beweerd bij hoog en laag dat de fiets niet van haar was, maar van een wielervriend. Ik denk dat die fiets wel gewoon van Femke was, maar dat Pa Van Den Driessche, met of zonder haar medeweten, door het simpel plaatsen van een motortje een tweede Marianne Vos wilde creëren.

Dat zijn dochter nu door de hele wielerwereld gefileerd wordt, doet voor vaderlief niet ter zake. Deze man, die eerst zijn zoon door doping heeft zien mislukken en later zelf betrapt werd op het stelen van enkele peperdure vogels, gooit het nu over een andere boeg. Motortje erin en als we gesnapt worden vertellen we gewoon een of ander lulverhaal. Feit is dat de door Merckx zo gewenste levenslange schorsing nu vanzelf gerealiseerd gaat worden. De carrière van Femke is al voorbij voordat die goed en wel van start is gegaan.

Eddy Merckx, ‘De Kannibaal’ was zijn bijnaam. De grootste wielrenner ooit, als je onze zuiderburen moet geloven. Een wielrenner echter die, volgens de huidige normen, nooit, maar dan ook echt nooit meer op een fiets zou hebben gezeten. Die met pek en veren het Belgenland zou zijn uitgejaagd. Vandaag de dag heb je bij dopinggebruik namelijk meteen twee jaar schorsing aan je wielerbroek hangen. En wordt je een tweede keer betrapt, is de door Eddy zo gewenste levenslange schorsing meteen een feit. Eddy Merckx, zelf betrapt op doping in de Giro van 1969 en De Ronde van Lombardije in 1973 en compleet stoned tijdens de Waalse Pijl van 1977.

Deze dopingzondaar wil, als het aan hem ligt, een 19-jarig meisje, die tot nu toe slechts verdacht is, levenslang schorsen. Een meisje, die al voor er recht gesproken is, uitgekotst wordt door de complete wielerwereld. Uitgekotst door anderen die op dat moment misschien zelf net even hun motortje aan het afstellen waren. Of aan een bloedtransfusie lagen. Of beide. Persoonlijk snap ik niet wat hypocriete Merckx nog in de wielerwereld doet. Dat zo’n man, die maar liefst 3 keer bewezen betrapt is op doping, überhaupt het lef heeft om zijn mening te geven. De bijnaam ‘De Kannibaal’ krijgt voor mij ineens een heel andere betekenis.

Jan van Oranje