Peppi en Kokki

309.625.212 inwoners en dan presteren de Verenigde Staten van Amerika het, om in november 2016 een randdebiel als president te krijgen. Op zich best knap, ware het niet dat we het hier hebben over één van de machtigste landen van de wereld, die daarmee dus de machtigste persoon van de wereld in de met fluweel afgezette stoel in het ovale kantoor pleurt.

Donald Trump en Hillary Clinton, het maakt eigenlijk niet uit wie van de twee het uiteindelijk wordt. Mocht het Trump worden, dan ligt de wereldmacht voor minimaal vier jaar in handen van een leugenachtige psychopaat, en als het Clinton wordt dan wordt de wereld bestuurt door een vrouw met een minderwaardigheidscomplex die koste wat het kost zal willen bewijzen dat ze beter is dan haar man en, nog belangrijker, veel beter is dan de huidige president, die haar de oortjes flink heeft gewassen een jaartje of acht terug. Waren er nou echt geen betere kandidaten te vinden dan deze twee stoethaspels? Waarschijnlijk wel, ware het niet dat iemand die vol bij zijn verstand is en zijn politieke carrière niet meteen wil torpederen, nooit in de huidige slangenkuil zal stappen. Dus als Trump en Clinton een klein beetje realiteitszin hebben, wat ik ernstig betwijfel, dan weten zij nu al dat zij de geschiedenisboekjes in zullen gaan als de meest rampzalige president aller tijden. Uitzichtloze oorlogen, een continue terreurdreiging, een voorlopig niet op te lossen financiële puinhoop en een morrende, nog net niet muitende, bevolking die nu eindelijk eens een keer daden in plaats van woorden wenst te zien. Wordt het Trump, dan zal hij het land gaan besturen als ware het een van zijn bedrijven. Veel, soms ronduit onverantwoorde, risico's nemend, met als uiteindelijk resultaat een reële kans op een bankroet, wereldwijd. Wordt het Clinton, dan krijgen we te maken met een hysterische troela, die haar man wellicht zelfs wil overtreffen in het aantal te nemen stagiairs zonder met een van hen een seksuele relatie aan te gaan, die bij het minste geringste op alle knoppen tegelijk zal drukken en bij wie het woord 'diplomatie' al eeuwen geleden uit het woordenboek is geschrapt.

Trump of Clinton, Laurel of Hardy, Bassie of Adriaan, Peppi of Kokki, wit of zwart, het is geen lastige keuze, het is eenvoudigweg geen keuze. Maar misschien, heel misschien, valt het allemaal wel mee, en kunnen we er met zijn allen over een jaartje of vier verschrikkelijk hard om lachen.

Jan van Oranje

De grote broer

Je kijkt naar het nieuws op je Smart TV, vliegt over teletekst, zapt nog wat en dan naar je werk. Eerst tanken, waar je betaalt met je tankpas. Onderweg vallen de vele camera’s van verkeerstoezicht je eigenlijk niet eens meer op. Omdat je nog vroeg bent, besluit je binnendoor te gaan, en stel je de GPS in. Je werkt in de grote stad, dus om parkeerproblemen te voorkomen, ga je het laatste stukje met de trein. Op het station haal je de OV chipkaart door de gleuf en neem je, omdat je toch nog even moet wachten, in de restauratie een broodje en kopje koffie, en reken je af met je pinpas.

Het is vanaf het station een paar minuten lopen, maar hoewel het nog een beetje donker is, ben je niet bang. Zo’n beetje op elke straathoek hangt een camera, waardoor de politie alles goed in de gaten kan houden. Op je werk haal je de bedrijfspas door het tijdregistratiesysteem. Zoals gewoonlijk ben je te vroeg en blader je, om de tijd te doden, door de diverse online nieuwspagina’s. De computer heb je zo ingesteld dat elk cookie geaccepteerd wordt, dus geen storende pop up schermpjes. Een zachte ‘ping’ geeft aan dat je een Whatsapp hebt ontvangen op je mobiele telefoon. Het is je partner, die zegt dat je niet moet vergeten straks je bonuskaart te tonen bij Albert Heijn. Je bent heel blij met je mobieltje, en hebt hem ingesteld dat je, bij bijvoorbeeld diefstal, kunt zien waar hij is. Tussen de middag eet je bij McDonalds, omdat je daar een klantenkaart hebt, waar je afrekent met je creditcard. Op weg naar huis rij je iets te hard, en wordt je geflitst.

Op je werk heb je, via je mobiele telefoon, gezorgd dat het klimaat in huis geheel volgens jouw voorkeuren is. Aardig van die energiemaatschappij om zo’n systeem gratis te geven. Je besluit dat het hoog tijd wordt dat ook jij een Facebookpagina hebt. Je gaat naar de Facebookpagina en vult daar je naam, adres, telefoonnummer, e-mailadres, geslacht, leeftijd, seksuele voorkeur, beroep, adres van je werkgever en je biografie in. Ook maak je meteen maar kenbaar welke muziek je leuk vindt, welke boeken je leest en wat je verdere interesses zijn. Natuurlijk zet je de account vol met foto’s, die je allemaal tagt.

Weet je nog, de slogan; “Je mag alles van me weten, behalve mijn pincode?” Geloof me, die hebben ze allang.

Jan van Oranje

Het kapotte rubbertje

Mijn eerste ouderloze vakantie was met mijn eerste 'vaste' verkering. Daarna zouden er nog vele 'vaste' verkeringen volgen, maar dat is een leuk onderwerp voor later. We gingen voor veel geld naar het Spaanse Lloret de Mar, wat je dus uit dient te spreken als Ljoret de Marrrr. Niet eens proberen, dat kost je gegarandeerd je tong. Ik had een jaar krom gelegen om een studio van krap 5 m2 te huren voor de periode van twee weken. Uiteraard met een krakkemikkige bus, want een vliegreis bestond toen slechts in mijn dromen. Het was een krot, zonder terras, zonder airco, met vochtplekken, schimmel, een lekkend bad, een druppende kraan, een koelkast die dacht dat hij een vriezer was, een buitendeur die niet sloot en een hufter van een eigenaar die voor klootzak speelde. Maar we klaagde niet, we zeurde niet en we belde zeker geen Rob Geus die onze vakantie wel even zou komen redden. Wij waren zonder ouders op vakantie en we waren gelukkig.

De huidige jeugd gaat voor een fooi met het vliegtuig naar dezelfde vakantieplaats, heeft de drempel van hun met zorg uitgekozen accommodatie nog niet gepasseerd of zoekt al tussen de contacten in hun iPhone 7 naar het nummer van 'hun mattie' Robbie Geus. En die komt, of er nu iets aan de hand is of niet. En de jeugd weet dat. Die weten dat heel erg goed. Heel bewust boeken ze de meest voordelige reis, bij voorkeur bij reisorganisator Beach Masters, kijken nog even op Zoover of het allemaal wel goor genoeg is, in de wetenschap dat ze, met hulp van Robbieboy, in een zucht en een scheet in een 4 sterrencomplex gepropt worden, bang als de reisorganisatoren zijn voor negatieve publiciteit. En ja, dat weet Geus dan weer heel erg goed.

Scheldend als een bootwerker gaat hij tekeer tegen mensen die de, grotendeels, asociaal gedragende Nederlandse jongeren spuugzat zijn en, misschien niet helemaal terecht maar begrijpelijk, alles wat jonger is dan 25 over één kam scheren. En maar ouwehoeren dat de kip te koud is en de sla te warm. Als kwakzalvende controle jodocus hoort Geus te weten dat dit nu eenmaal het nadeel is van dergelijk vreettroggen in buffetrestaurants. Niet Geus, die dendert door de zuidelijke vakantielanden, een spoor van ellende achterlatend, onder de noemer "alles voor de kijkcijfers". Hij heeft gelijk, en alles wat nog maar riekt naar een Spanjaard, Griek of Turk heeft bij voorbaat ongelijk. En daar word ik niet vrolijk van. Zo jammer, dat ouweheer Geus nooit heeft gelet op kapotte rubbertjes.

Jan van Oranje

Zoete wraak

"Ik begrijp dat je kwaad bent en dat je wraak wilt, maar dit is toch geen oplossing?" zegt de man met angst in zijn stem tegen de vrouw die naast hem staat. Hij ligt op een lange tafel, geheel ontkleed en met zijn armen en benen vastgebonden aan de poten. Zijn benen zijn hierdoor gespreid, wat hem een ongemakkelijk gevoel geeft, maar waar hij niets aan kan veranderen. Ook al niet omdat hij een brede leren band om zijn middel heeft, die hem plat op de tafel houdt en hij voor de helft verlamd is door een plaatselijk ingespoten verdovend middel.

De vrouw reageert stoïcijns en gaat rustig door met waar zij mee bezig is. "Luister nou even naar me" zegt de man nogmaals, en hij hoort tot zijn ergernis hoe zijn stem een smekende ondertoon heeft. "Als ik nou beloof dat ik het echt nooit meer zal doen, kunnen we er dan niet even over praten?" Nu kijkt de vrouw hem voor het eerst recht aan. De woede die zij voelt straalt uit haar ijskoude ogen. "Je hebt ooit een tweede kans gekregen, en die zelf verprutst. Hoeveel kansen wil je precies hebben? Nee vriend, types als jij beloven veel, maar doen daarna bitter weinig." De man slikt het gal, wat een uitweg zoekt via zijn keel, met moeite weg en begint langzaam te begrijpen dat zijn lot onvermijdelijk is. Toch weigert hij zich er zomaar bij neer te leggen. "Luister, als je nu gewoon stopt, dan heb ik al een behoorlijke straf te pakken toch? Deze waarschuwing vergeet ik echt niet snel hoor." De vrouw draait zich zonder hem nog een blik waardig te gunnen om en gaat weer verder. Even later ziet de man haar iets weggooien in de prullenbak. "Nee… je hebt het gedaan, je hebt het verdomme echt gedaan." zegt de man, en hij begint zacht te huilen.

Nogmaals smeekt hij de vrouw om te stoppen. De vrouw kijkt hem weer aan en zegt; "Zoals je zelf al vele malen hebt gezegd, kan je er niets aan doen, want het is sterker dan jou. En daarom kon je er ook niets aan doen dat je met je poten aan mijn dochter zat, haar de bosjes in sleurde en haar daar meerdere malen op beestachtige wijze verkracht hebt. Dus zie mij niet als je beul, maar als je vriend, want na vandaag kan jij je altijd beheersen." En met een simpele knip werd ook zijn tweede teelbal verwijderd.

Jan van Oranje