Een gevaar op de weg

Laat ik het eens hebben over de weggebruikers in Spanje, het land waar het woord 'Wegpiraat' ooit is ontstaan. Er hoeft maar een bord met 80 te staan en de 'Machos' gaan 180 rijden of, als het even mogelijk is, nog een tandje harder. Links inhalen? Waarom, rechts is toch veel meer ruimte? Voorsorteren bij een stoplicht, natuurlijk, maar alleen als men zeker is dat men daar vooraan staat. Richting aangeven? Dat lukt natuurlijk niet als je ook nog moet bellen, roken, bellen, muziek luisteren en bellen achter het stuur.

Maar het wordt pas echt levensgevaarlijk als je een Spaanse chauffeur los laat op een rotonde. Ik sta onlangs bij een rotonde achter een wat oudere, naar mijn oordeel, Spaanse man (dit is de meest gevaarlijke combinatie, want dat is de generatie die het rijbewijs gekregen heeft bij twee ons Cerano ham). Voor de rotonde gaat hij stil staan en ik zie hem duidelijk eerst links kijken, daarna rechts en tot slot nog een keer links. Hallo Señor, dit is een rotonde, hier komt geen verkeer van rechts! Dat ik dat heel erg verkeerd zag bewees een paar dagen later een Spaanse, zwaar geblondeerde, schone, die bij een rotonde dacht: “hé dat is nog eens handig, twee banen! Dan kan ik natuurlijk ook linksom”. Op een ander moment moest ik de rotonde verlaten, dat is nu eenmaal het geval als je een rotonde opgaat, ooit moet je er weer vanaf. Dan begin je links, om zo het verkeer dat de rotonde op wilt niet te hinderen, en sorteer je, als je de rest niet hindert, voor naar rechts zodra je de rotonde wilt verlaten. Niet in Spanje. Je begint rechts, je blijft rechts rijden en je rost zo nodig een ieder die het lef heeft om rechts af te willen slaan gewoon van de rotonde af.

Rechts heeft in Spanje ook geen voorrang, nee, hij met de grootste 'cojones' heeft voorrang op het watje achter het stuur. De wet van de sterkste in het kwadraat. En parkeren? Dat doen we hier gewoon dubbel, of driedubbel. Zie je een bekende? Dan stop je meteen met autorijden om een praatje te maken, ongeacht hoelang de file wordt achter je. Het is namelijk onbeleefd om geen praatje te maken en dan het liefst een praatje van een half uur. Ja, Spanje is een land van vaak tot 10 tellen en geduld, soms heel erg veel geduld.

Jan van Oranje

Chagrijn

Ik kan natuurlijk een column schrijven over de eerste dag van Donald Trump als president, maar dat doe ik niet. Er is inmiddels genoeg over hem geschreven, en dus zou ik slechts in herhaling van een herhaling kunnen vallen, en ik hou niet van herhalingen.

Ik zou het ook kunnen gaan hebben over de rust die is wedergekeerd in huize Oranje, omdat onze extreem krolse poes geholpen is, en wij daarmee ook. Nu hebben we een kat in huis die nog half stoned van de narcose rond probeert te lopen, niet durft te gaan liggen omdat het waarschijnlijk te pijnlijk is en die we angstvallig in de gaten houden, bang als we zijn voor spontane incontinentie. Ik zou daar over kunnen schrijven, maar dat heb ik nu dus net gedaan, en meer valt er, voorlopig, niet over te zeggen. Ik kan het ook gaan hebben over het weer in Spanje, dat dusdanig van slag is, dat het hier meer en meer op Lapland gaat lijken en het mij niet zou verbazen als een dezer dagen de rayonhoofden samen komen, om de kwaliteit van het ijs te bespreken. Maar ook dat ga ik niet doen, want dan ben ik, voor zeker, binnen nu en 5 zinnen flink chagrijnig. Heel even dacht ik om dan maar een mooi stuk te gaan schrijven over het Nederlands Kampioenschap langebaanschaatsen dat dit weekend verreden wordt. Maar als ik aan schaatsen denk, denk ik aan ijs, en als ik aan ijs denk, dan denk ik aan kou en als ik aan kou denk, moet ik meteen weer aan het klote weer hier in Spanje denken, waar we na nachtvorst, sneeuwstormen, onweer, storm en megahagelstenen, nu weer regen hebben die met bakken uit de hemel naar beneden stort, en een temperatuur die maar net boven het vriespunt komt. Dan kan ik er niets aan doen dat ik dan moet denken aan kachels die vol staan te loeien om de kou uit een huis te krijgen dat perfect gebouwd is om de hitte buiten te houden, en dat nu dan ook perfect doet. Hoe alle kleren vochtig aanvoelen, omdat het nu eenmaal altijd zo verdomd vochtig is in Spaanse huizen als het hard regent. Maar ook denk ik dan aan dikke warme truien die ik ooit in Nederland heb weg geflikkerd omdat ik in het altijd warme Spanje ging wonen.

Ik kan hier zo chagrijnig om worden, dat is echt niet normaal. Dus schrijf ik maar niet over het schaatsen. En zeer zeker niet over het weer.

Jan van Oranje

Geile poes

Mijn poes is geil en de hele buurt mag het weten. Nooit gedacht dat ik dit naar 100% waarheid zou kunnen zeggen, maar helaas is het zo. In het gezin van Oranje leven twee poezen, die nu beide zo'n half jaar oud zijn. Poes 1, die de door mijn dochtertje verzonnen naam 'Minoes' meedraagt maar als roepnaam 'Dikke' heeft, was een paar weken terug al krols, maar omdat zij een of andere afwijking op haar poezenstembanden heeft, had zij daar als enige last van. Na een bezoekje aan de plaatselijke dierenarts was dat voor haar ook meteen de laatste keer.

Poes 2, een voortbrengsel van een straatslet uit de buurt, die de weinig originele naam 'Poes' heeft, doet haar afkomst eer aan. Alsof er 24 uur per dag een sirene afgaat, zo laat zij elke kater in een straal van een dikke kilometer weten dat ze zin heeft. Heel veel zin zo te horen. Omdat ik 's nachts ook nog wil slapen, hebben wij de dierenarts gevraagd of hij haar, en daarmee ons, niet meteen kan 'helpen'. Dat gaat dus niet, want dat is niet goed voor de hete sloerie. Op internet heb ik al gezocht naar kattendildo's, maar niemand die dat gat in de markt tot dusver is ingedoken. Ondertussen waken wij ervoor dat ze naar buiten schiet, want dan grijpt ze haar kans en ragt ze de hele buurt af, ons daarna opzadelend met een nest vol kittens, die dan natuurlijk weer zo lief zijn dat je ze niet weg kunt doen. Waarna de ellende een half jaar later in meervoud begint en het binnenhouden van de kudde ook geen nut meer heeft, omdat ze dan heel eenvoudig de incestueuze weg inslaan om aan hun gerief te komen.

Het standaard 'miauw' klinkt ook steeds meer als 'auw', maar dan heel lang gerekt. Ik heb het schepsel al proberen uit te leggen dat de eerste keer altijd een beetje pijn doet, maar dat leverde alleen nog maar hardere kreten op. Het schijnt ongeveer een week te kunnen duren, deze natuurlijke roep om eens flink genomen te worden. Daar zijn nu twee dagen van voorbij, en de afspraak bij de dierenarts staat voor over vijf dagen in de agenda. Nog vijf dagen slecht slapen omdat een kat in je oor gilt dat ze jeuk heeft. Even, heel even heb ik vanochtend gedacht om geheel per ongeluk de buitendeur op een kier te laten staan. Het was een verleidelijke gedachte.

Jan van Oranje

Bloed, pies en kak

In Spanje zijn ze gek op bloedprikken, zelfs als je slechts een verstuikte enkel hebt wil men bloed zien. Dat bloedprikken gebeurt in een soort slachthuis dat men de naam ‘medisch centrum, heeft gegeven, op werkdagen om acht uur ’s ochtends, en gaat op afspraak. Alleen is het zo jammer dat iedereen een afspraak heeft om acht uur ’s ochtends. Met als gevolg dat alle gangen verstopt zijn met wachtende mensen. Wachtende mensen die bij elkaar in het gezicht ademen, waardoor je na een paar minuten meteen weet wie wel en wie geen knoflook gegeten heeft.

Ik heb het geluk omringt te zijn door culinaire mislukkelingen die overal knoflook indonderen om zo nog enigszins iets met smaak binnen te krijgen. Tel daar de vele ongewassen lichamen bij op, en je begrijpt een beetje het heerlijke aroma wat in de gangen heerst. Omstreeks kwart over acht, want waarom zouden we op tijd beginnen, komen de bloedprikkers één voor één aansloffen. Nadat alle nieuwtjes onderling zijn uitgewisseld en men even rustig heeft kunnen genieten van een kopje koffie, komt een dame de gang op om, gelijkwaardig mijn favoriete visverkoopster op de plaatselijke markt, de namen te gillen van de eerste slachtoffers. De Spaanse namen spreekt ze al onverstaanbaar uit, laat staan een lekkere Hollandse naam, zodat ik bij elke door haar verkrachte naam voor de zekerheid vraag of ze mij daar misschien mee bedoelt.

Het valt mij ondertussen op dat het gros van de mensen met iets van een wandelstok of anders ondersteunend gereedschap aan is komen schuifelen. Ik zie zelfs mensen met Nordic walkingstokken en een oud besje met een dikke tak die ze volgens mij net van buiten heeft meegenomen. Het blijkt dus zo te zijn dat mensen die moeilijk ter been zijn eerder geholpen worden. Dus zie ik mensen halfdood naar binnen strompelen, om, zodra zij hun bloed gegeven hebben, wonderbaarlijk genezen weer naar buiten te dansen, als ware zij zojuist in de kerk van Lourdes geweest. Bij het bloedprikken hoort ook het inleveren van urine of ontlasting. Mensen schamen zich klaarblijkelijk om met een potje pies of poep rond te wandelen, dus pakt men dat in, in zilverpapier. Met de gedachte dat dan niemand door heeft dat ze gewoon met een ingepakt potje pies of poep rondlopen.

Ik had een afspraak om acht uur, en was om half tien eindelijk aan de beurt. Ik denk dat ik straks eerst maar eens een leuke wandelstok ga kopen.

Jan van Oranje