Een beetje bang

Als ik me niet kan vinden in uitspraken van personen, dan schrijf ik daarover. Zo heb ik me onder andere kritisch of anders uitgelaten over Mark Rutte, Ron Brandsteder, Geert Wilders, Meneer Erdogan en Hans Kazan om er maar een paar te noemen. Maar sinds ik over mevrouw Simons een kritisch stukje heb geschreven, ben ik zo'n beetje voor alles uitgemaakt wat mogelijk is.

Laat ik duidelijk zijn, de video die over internet zwerft én dat achterlijk liedje over haar, gaan veel te ver. En dan druk ik mij nog zwak uit, dat is gewoon misselijkmakend. Maar om haar nu meteen tot heilige te verklaren is wel weer het andere uiterste. Op het moment dat nu iemand één ultra klein kritisch woordje over haar uit, loopt deze persoon direct het risico om met pek en veren de stad uitgejaagd te worden. "Want", wordt gedacht, "als je kritisch bent, ben je tegen haar, en het dus eens met alle aan haar gerichte uitspraken en bedreigingen". Mensen vragen niet of het ook zo is, maar trekken meteen hun conclusie. En dat is niet alleen dom, dat ook heel beangstigend. Want als iemand een uitspraak doet waar ik mij niet in kan vinden, dan wil ik dat gewoon kunnen zeggen, wil ik gewoon kritiek mogen leveren, zonder meteen voor racist, of erger, uitgemaakt te worden. Zonder het verwijt te krijgen dat 'mensen zoals ik' er de oorzaak van zijn dat Sylvana bedreigd wordt. Zonder dat ik elke ochtend mijn mailbox open en daar de meest walgelijke teksten in tegenkom. Want door een columnist aansprakelijk te houden voor een door een waanzinnige idioot gemaakte video, is zo'n beetje hetzelfde als een autofabrikant verantwoordelijk houden voor ongelukken veroorzaakt door dronken automobilisten. Door het niet eens te zijn met iemand, door je niet te kunnen vinden in een mening van een ander, zet je namelijk niet meteen aan tot haat. Daar is even iets meer voor nodig.

Ik vraag me steeds vaker af wat er gebeurd is, waar het mis is gegaan. Want als je niet langer kunt zeggen wat je denkt, als je het niet langer oneens kunt zijn met iemand, als je niet langer een mening mag hebben over een persoon, ongeacht geloof, seksuele geaardheid, geslacht of huidskleur, dan denk ik dat het nog erger gesteld is met de wereld dan ik al heel lang denk, en dan word ik soms best wel eens een heel klein beetje bang.

Jan van Oranje

Maagdelijke hersens

Er bestaat in Nederland een politieke partij waarvan de oprichters 'inwoners met een migratieachtergrond' zijn, die de mening zijn toegedaan dat er van alles mis is met de manier waarop men in Nederland omgaat met de rechten van inwoners met een migratieachtergrond en eigenlijk de hele manier waarop men überhaupt omgaat met inwoners met een migratieachtergrond.

Mocht je licht geïrriteerd raken om de veelvuldig gebruikte term 'inwoners met een migratieachtergrond' weet dan dat ik deze niet verzonnen heb. Ik denk namelijk dat je melk gerust 'witte vloeistof die na het knijpen uit de koe haar tiet stroomt' kunt noemen, maar het blijft gewoon melk. Deze politieke partij heet 'DENK'. Een beetje vreemde naam als je bedenkt dat de mensen achter deze partij de meest kwalijke onzin rondbazuinen zonder ooit de indruk te wekken waar dan ook over na te denken. In hun verkiezingsprogramma staat bijvoorbeeld dat, als zij het voor het zeggen zouden hebben, en God behoede ons dat dit ooit zal gebeuren, zij straatnamen die verwijzen naar het koloniaal verleden van Nederland willen aanpassen. Hoe zij de straten dan gaan noemen hebben ze nog niet over nagedacht, maar namen als; 'Atatürkstraat', 'Tulasteeg', Desi Bouterseplantsoen en Erdoğanweg zijn erg voor de hand liggend. Het klinkt allemaal heel nobel, ware het niet dat het gemekker dat er van alles mis is met de manier waarop men in Nederland omgaat met inwoners met een migratieachtergrond, steeds gekker wordt. Want stel dat ik als, bijvoorbeeld, genationaliseerd Turk in Turkije zou wonen, dan ben ik daar de 'inwoner met een migratieachtergrond'. Ik richt op een dag een politieke partij op en ga, zonder na te denken, als een malle te keer tegen de Turkse tradities en culturele zaken. Ik denk dat ik, samen met mijn familieleden en eventuele sympathisanten, binnen 24 uur opgepakt en gemarteld word, om daarna spoorloos te verdwijnen. Als ik geluk heb.

Dus beste mensen van DENK, doe de naam van jullie partij eens eer aan en ontmaagd jullie hersens. Het doet misschien een beetje pijn, maar dat is normaal de eerste keer. Dank God of wie dan ook op jullie blote knieën dat jullie in een land wonen waar men vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel heeft staan, waar het mogelijk is dat 'inwoners met een migratieachtergrond' dezelfde rechten hebben als 'inwoners met een Nederlandse achtergrond'. Denk en wees dankbaar, in plaats van op een slinkse en misselijkmakende manier haat en tweestrijd te zaaien.

Jan van Oranje

Wat als...

We zouden om 14:45 uur vertrekken, mijn negenjarig dochtertje en ik, om de enige Nederlandse zanger die zij de moeite waard vindt op te halen. Met een filevrije afstand van 130 kilometer, zou ik er net iets langer dan een uur over doen. Het vliegtuig landt om 16:25 uur, dus tijd zat mocht er onverhoopt toch vertraging zijn op de weg.

Als de jonge vrouw die ze is, begint mijn dochter pas op het moment dat we zouden gaan rijden met de ceremonie van het haar borstelen, tien keer van kleding wisselen en een vleugje make-up van moeder jatten, om een onuitwisbare indruk achter te kunnen laten bij haar Volendamse held. Na 25 minuten is mevrouw klaar en mag ik zien dat ik, in een reistijd van een uur, 25 minuten inhaal. In plaats van mijn voorgenomen slakkengangetje, gaat nu het gas er flink op en rij ik me bijna kleurenblind om vooral niet te laat te komen. Eén van de voordelen van wonen in het camera-arme Spanje, waar ze niet zo moeilijk doen over een paar kilometertjes meer, zolang je maar tol betaalt. Om 16:10 uur kom ik aan bij het vliegveld en krijg ik de complete parkeergarage te zien voordat ik een parkeerplek heb gevonden. Nou ja ‘plek’, eerder ‘plekje’, want in een parkeervak dat ontworpen is voor een te heet gewassen Seat 600, ben ik gedwongen om mijn auto asociaal in anderhalf vak te parkeren. Wel makkelijk in- en uitstappen. Ik sleur mijn dochter de auto uit en we vliegen laag naar de aankomsthal. Daar lees ik dat het vliegtuig de wind flink in de rug gehad heeft en al om 16:05 uur geland is, met als vervelend gevolg dat ik precies 25 minuten te laat ben. Ik kijk mijn dochtertje even aan en zij begrijpt wat ik niet uitspreek. Zij kan ook rekenen.

Ik pak mijn mobieltje, en zoek in ‘contacten’ onder de ‘J’ naar Jan Dulles. De eerste drie pogingen leveren geen verbinding op en ik voel het angstzweet al richting mijn poriën schieten. Het ‘Wat als…’ begint in mijn hoofd een eigen leven te leiden. Ik wil een vierde poging wagen als mijn telefoon gaat: “Hoi Jan, waar sta jij?” Ik hoor het Volendamse accent vlak achter me en in echo in mijn telefoon. Ik draai me om en zie 33% van de 3J’s rond kijken met een blik die uitstraalt ‘Wat als…’. Ik tik hem op zijn schouder en zeg; “Hallo Jan, ik ben Jan”. “Ik ook” zegt hij.

Jan van Oranje

Open brief aan Sylvana Simons

Geachte mevrouw Simons,

Hoewel ik een voorstander ben van het tutoyeren, maak ik in uw geval liever een uitzondering, om niet te worden uitgemaakt voor een 'respectloos persoon'. Dat gezegd hebbende, wil ik u vragen hoe u iemand noemt die stelt dat hij, of zij, anders is dan iemand met een andere huidskleur, van een ander ras of volk. Iemand die keihard durft te stellen dat alles wat fout gaat in de maatschappij, de schuld is van de personen met een andere huidskleur, of die behoren tot een ander ras of volk.

Het lijkt mij, mevrouw Simons, dat u een dergelijk persoon een racist zult noemen, iemand die discrimineert en derhalve niet in onze multiculturele maatschappij thuis hoort. Mocht u zich niet herkennen in deze stelling, wil ik u vriendelijk vragen om de door u in de diverse media gedane uitingen er nog eens op na te lezen. Omdat u waarschijnlijk staat voor uw uitingen, wil ik u vragen hoe u uzelf dan wenst te omschrijven, op de momenten dat u, te pas en te onpas, al uw pijlen richt op personen met een blanke huid? Een huid, mevrouw Simons, waarvan u zelf keer op keer beweert dat deze anders is dan de uwe. U gaat nog een stapje verder en haalt, heel bewust, de cynische term “Ik geloof nog in de mythe van witte onschuld” aan, door u geleend uit het handboek van de 'Critical Theory Movement', die betoogt dat alle blanken medeplichtig zijn aan racisme en de onderdrukking van zwarten. U verwijt anderen dat ze zich schuldig maken aan racisme en onderdrukking, dat anderen zich schuldig maken aan discriminatie, maar in werkelijkheid bent u zelf geen haar beter. Alleen weet u het te verkopen als een natte scheet met rozengeur. Telkens weer speelt u het onschuldige lammetje, terwijl u in werkelijkheid de agressieve wolf bent.

U stelt dat u staat voor verbroedering, maar valt ondertussen een ieder, met een andere huidskleur dan de uwe, meedogenloos aan. U verwijt uw tegenstanders dat deze u beoordelen op uw huidskleur, maar zet zelf alle blanken weg als racisten, en beweert dat alle blanken schuldig zijn aan de slavernij. Alsof het ook zo logisch is dat alle donker gekleurde mensen schuldig zijn aan kannibalisme. Ook ik behoor tot 'alle blanken', mevrouw Simons, en ik voel me door u aangevallen, vernederd, beledigd tot op het bot, racistisch bejegend en gediscrimineerd. Maar dat zal u waarschijnlijk een zorg zijn, tot ik het omdraai.

Jan van Oranje

Hi, ha, hondenlul

Gisteren heb ik me verbaast over John Guidetti, aanvaller van de Spaanse voetbalclub Celta de Vigo. De beste man zoekt al ruim voor de wedstrijd bewust de confrontatie met de Ajaxsupporters, door bijvoorbeeld tijdens de opwarming obscene handgebaren te maken richting de zogenaamde 'harde kern' van de Amsterdamse voetbalclub. Enkele dagen voor de wedstrijd laat hij in een interview optekenen dat zijn club Feyenoord is, en dat hij niets heeft met Ajax en al helemaal niet met het Ajaxpubliek. Die mening had hij overigens niet toen Ajax hem deze zomer op de korrel had als nieuwe spits, maar dat terzijde. John Guidetti, die, als ik de Ajacieden moet geloven, praktiserend homoseksueel én een kutkakkerlak is, mag vanaf de reservebank beginnen. Waarschijnlijk uit pure frustratie, vindt meneer Guidetti het nodig om in de rust een middelvinger op te steken naar de F-side, wat hem meteen op een striemend fluitconcert komt te staan, onder de noemer 'wie kaatst kan de bal verwachten'.

Ergens rond de 60e minuut mag deze held gaan warm lopen, ter voorbereiding op zijn invalbeurt. Inmiddels staat Ajax met 3-0 voor, wat voor het altijd creatieve publiek het startsein is om wat plagerige liedjes te gaan zingen zoals: "3-0, 3-0 en Guidetti staat voor lul" en nog wat andere, geheel onschuldige, tekstueel hoogstaande liederen. Tegen het einde van de wedstrijd mag de ooit door Feyenoord gehuurde spits invallen en maakt hij prompt, met meer geluk dan wijsheid, een doelpunt. Voor 'John die het niet meer kon' reden om als een debiel rond te gaan rennen, met zijn handen achter zijn oren, ondertussen iets te schreeuwen wat hij zelf uitlegt als "Feyenoord, Feyenoord", maar wat voor de betere liplezer er meer uitzag als "Fuck off, fuck off", om zodoende het publiek nog wat verder te provoceren. Als het publiek vervolgens niet te beroerd is om aan zijn wens gehoor te geven, steekt hij 3 vingers in de lucht, waarbij hij doelt op de drie doelpunten die hij ooit, in een ver verleden, een keer gemaakt heeft tegen Ajax.

Waarschijnlijk wist meneer Guidetti niet dat in het verleden behaalde resultaten, ook in het voetbal, geen enkele garantie geven voor de toekomst, want Celta de Vigo verloor de wedstrijd, met 3-2.

Jan van Oranje

Afspraak is afspraak

"Afspraak is afspraak" zegt Rutte als iedereen over hem heen valt betreffende het zakgeld dat Hare Koninklijke Obesita vanaf haar achttiende verjaardag krijgt toegestopt. Op zich best netjes van onze Opperpinokkio om zich aan een ooit in aangeschoten toestand gemaakte afspraak te houden. Alleen is het zo jammer dat afspraken alleen bindend zijn als het hem goed uitkomt. Of als het gaat om afspraken met het Koninklijk huis. Want dan weigert Rutte om ook maar een millimeter toe te geven.

Ooit is afgesproken dat de pensioengerechtigde leeftijd 65 jaar zou bedragen. Maar ja, de mensen worden ineens stiekem allemaal ouder. Dus afspraak of geen afspraak, doorwerken, het liefst tot je er dood bij neervalt. Scheelt weer een paar centen. "Geen geld naar de Grieken," sprak Markje af in 2012. Hij keek er ook heel dreigend bij, en iedereen geloofde hem. Maar nog geen paar weken later werden de eerste kruiwagens met goudstaven al over de Griekse grens geduwd. Ook sprak Rutte af dat er onder geen voorwaarde gemorreld zou worden aan de hypotheekrenteaftrek en dat elke werkende Nederlander een belastingverlaging zou krijgen van duizend euro, oftewel een cadeautje van dik 7 miljard. Dat was natuurlijk te mooi om waar te zijn. Tenslotte waren er meer belangrijke doelen waar geld naar toe moest, zoals de Grieken, bootladingen vol vluchtelingen en een Koninklijke uitkering. En je kunt natuurlijk niet verwachten dat de beste man dit allemaal uit eigen zak gaat betalen. "Afspraak is afspraak", het klinkt zo mooi, zo dapper ook. Alsof niemand het in zijn hoofd moet halen om aan de door Mark Rutte gemaakte afspraken te komen. Alsof hij het ook werkelijk meent, dat hij zijn afspraken na zal komen, wat de consequenties ook zullen zijn. Als hij dan geconfronteerd wordt met zijn loze beloftes, zegt deze gladjanus, uiteraard met het oog op de aankomende verkiezingen, een paar keer ongemeend "Sorry jongens" maar veegt niet veel later wederom zijn politieke reet af met gedane beloftes aan het volk.

Het volk heeft ervoor gekozen om geen enkel verdrag met betrekking tot Oekraïne aan te willen gaan. Maar onze nationale draaikont interesseert dat geen bal, afspraak of geen afspraak, en gaat koste wat het kost het Oekraïneverdrag ondertekenen. Want kom op, beter je afspraken niet nakomen in eigen land, dan voor paal staan voor heel Europa. Ik zou graag met hem afspreken dat hij zijn zetel ter beschikking stelt. Maar ik ben bang dat hij ook die afspraak niet na zal komen.

Jan van Oranje

Doornroosje

Marianne Thieme wil de dierentuinen verbieden, want een dierentuin is, volgens haar, niet meer van deze tijd. Maar weet deze aanvoerster van de Partij van de Dieren wel dat veel diersoorten nog niet zijn uitgestorven juist omdat er dierentuinen zijn? Als je een politieke partij opricht voor het belang de dieren, dan denk ik dat het niet onverstandig is om je eerst een klein beetje in te lezen. Het is een beetje dom gebrul om te verkondigen dat een dierentuin moet verdwijnen, omdat je onderbuik dat nu eenmaal aangeeft, of, wat waarschijnlijker is, omdat het leuk klinkt met betrekking tot de verkiezingen.

Natuurlijk, er was ooit een tijd dat dieren in Nederland in veel te krappe kooien zaten. Maar die tijd ligt, gelukkig, al heel lang achter ons. Ik zeg niet dat dieren nu gelukkiger zijn, want dat weet ik niet, net zo min als mevrouw Thieme dat weet. Wat ik wel weet is dat veel dierentuinen wereldwijd samenwerken om met uitsterven bedreigde diersoorten, middels een nauwkeurig fokprogramma, een kans te geven. De panda, het symbool van het WWF, is misschien wel het beste voorbeeld, evenals de Andescondor, die al jaren geleden uitgestorven zou zijn, als er geen dierentuinen waren geweest. Het is voor haar natuurlijk belangrijk om, een aantal maanden voor de landelijke verkiezingen, met haar hoofd de tv te halen, want anders komt er geen zeteltje bij. Maar als je, zoals mevrouw Thieme pretendeert, het belang van het dier verdedigd, dan sla je de plank volledig mis door dierentuinen af te willen schaffen. Dan verdedig je namelijk niet het belang van de dieren, nee, dan werk je bewust mee aan de uitroeiing van nu reeds bedreigde diersoorten.

Ik kan er dan ook niets aan doen dat mij bij de Partij van de Dieren een beetje het gevoel bekruipt dat deze partij nooit is opgericht om het belang van de dieren te dienen, maar uitsluitend het belang van de oprichtster. De arbeiders waren al weg, de democraten ook, het communisme was niet echt populair en christelijk zag ze niet zitten. Omdat ze te jong was voor een seniorenpartij, werd het een dierenpartij. Bijna vier jaar lang profiteren van een leuk zakcentje, om, zodra de verkiezingen eraan komen, uit een diepe winterslaap te ontwaken, om her en der wat opmerkingen te maken die op het gevoel werken, in de hoop dat je in ieder geval één zetel bemachtigd, om daarna, als ware zij Doornroosje, weer terug te zakken in een diepe slaap.

Jan van Oranje