Jean

Een jongetje uit Syrië staat heel erg zijn best te doen op het podium van The Voice Kids. Hij woont pas 6 maanden in Nederland, 6 hele maanden. Natuurlijk spreekt hij, op wat woordjes na, nog geen Nederlands. Vlak voor hij vertrok werd zijn vader vermoord, gingen ze met de rest van de familie te voet naar Turkije, om daar, na lang wachten in verschrikkelijke omstandigheden, met veel te veel mensen op een boot te worden gepropt. Uiteindelijk komt hij met zijn familie in Nederland aan, waar hij nu zes maanden in een noodruimte woont. Dat jongetje heeft als uitlaatklep het zingen ontdekt, en het is tijdens zijn optreden goed te zien dat hij het met veel plezier doet. Maar ja, hij spreekt geen Nederlands.

De volgende dag wordt er op verschillende facebookaccounts schande van gesproken. "Hoe is het toch mogelijk", vragen sommige zich af, "dat het jongetje geen Nederlands spreekt, want tenslotte woont hij al 6 maanden in Nederland". Dat het joch misschien eerst even de tijd heeft genomen om links en rechts wat trauma's te verwerken, ach, daar is hij vluchteling voor, hij moet dus niet zeiken. Dat Nederlands een verdomd moeilijke taal is, zelfs voor Nederlanders, daar gaat men maar aan voorbij, vaak in slecht Nederlands.

Ik woon zelf in Spanje, en ik ken hier kinderen, Nederlanders, die na een jaar de relatief eenvoudige Spaanse taal, niet of nauwelijks spreken. Ik ken hier mensen, Nederlanders, die hier al meer dan 20 jaar wonen, die nog niet fatsoenlijk een bak koffie kunnen bestellen. En dan kijk ik naar dat joch, Jean blijkt hij te heten, een te grote bril op zijn neus, eigenlijk net niet goed genoeg, maar zijn enthousiasme, dat door klinkt in zijn lied, helpt hem een ronde verder. En ik zie in zijn ogen iets van puur geluk. Heel even, een kort moment, denkt hij niet aan zijn vader die ze nooit meer hebben gevonden, denkt hij niet aan de boottocht die rampzalig had kunnen aflopen, denkt hij niet aan de lange tocht naar veilig Nederland, heel even is hij een ster, een ster die geen Nederlands spreekt.

Jan van Oranje

Er was er één jarig…

Gisteren zou mijn oma jarig zijn geweest, ze had dan 106 geworden. Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat ze makkelijk 110 zou worden, maar ze heeft de 100 niet gehaald. Ze was er wel verdomd dichtbij, het scheelde maar zo'n uurtje of twaalf. Het telegram van de Koningin was zelfs al binnen, hoewel ik denk dat het een voorgedrukt dingetje is geweest, maar het idee op zich is leuk.

Het is iets heel raars met oma's, ze zijn er voor je gevoel altijd al geweest, komen voort uit een in jouw ogen stenen tijdperk, en zullen er waarschijnlijk ook altijd wel blijven. Daar zijn ze tenslotte oma's voor. Ik moest gisteren even denken aan wat mijn oma allemaal gezien en meegemaakt heeft. Ze heeft de opkomst van de auto meegemaakt, het vliegtuig zien komen, de telefoon, twee wereldoorlogen, nog een berg andere oorlogen, de moeder van Koningin Wilhelmina nog gezien, de opkomst van de mobiele telefoon, het internet, mijn drie kinderen. Ze heeft het allemaal bewust meegemaakt en alles ook gewoon kunnen bevatten. Geen moment van geestelijke zwakte, integendeel zelfs. Toen de mobiele telefoon populair was geworden, zo'n beetje half jaren negentig van de vorige eeuw, heeft ze met mijn mobiele telefoon voor het eerst 'mobiel' gebeld. Dat vond ze heel bijzonder, bellen op straat. Heeft heel wat uitleg gekost, maar ze snapte het wel. Zoals ze eigenlijk altijd alles wel snapte. Behalve e-mail, dat zag ze toch als een soort van telegram en ze begreep niet hoe een telegram binnen een seconde van Spanje op de computer van het tehuis waar ze woonde kon verschijnen. En dan ook nog met foto's erbij. Die ontwikkeling ging, zelfs voor mijn oma, net even te snel. Op minder dan één dag na is ze honderd jaar geworden. Dat is twee keer zo oud als ik nu ben, en ik voel me soms al stokoud. Het was op de verjaardag van mijn oma steevast slecht weer en in heel veel jaren lag er ook altijd sneeuw. Ook dit jaar schijnt het weer goed prut te zijn geweest in Nederland, en zelfs hier in Spanje was het niet best. Dat hoort ook zo, op de verjaardag van mijn oma, dan hoort het kutweer te zijn.

Ik heb gisteren een extra wijntje gedronken. Zomaar, om nog één keer haar verjaardag een beetje te vieren. Ik heb er geen water bijgedaan, zoals mijn oma altijd deed. Ik dronk het puur.

Jan van Oranje