Het schoolplein

Ik sta op het schoolplein te wachten op mijn dochtertje. Op een meter of 6 staat een man, te wachten op zijn kind. Ik ruik, zelfs op die afstand, dat de man op een misselijkmakende manier naar zweet stinkt. En geen vers, eerlijk verdiend zweet, nee, het is een allesoverheersende rotte lijken lucht die de man al dagen, zo niet weken bij zich moet dragen, om een dergelijke odeur gekweekt te kunnen hebben. Om zeker te zijn dat zijn omgeving goed mee kan genieten, draagt hij een mouwloos shirt met vrij hangende oksels, zodat het lichte briesje, hoe wreed kan het leven zijn, dat mijn kant op staat goed zijn werk kan doen.

Ik probeer de lucht te filteren door tussen mijn tanden door adem te halen, maar kom al snel in acute ademnood. Tegen wil en dank moet ik de walm, die in mijn verbeelding een ranzige groene kleur heeft, inhaleren. De gedachte aan de stank die rond de man moet hangen als ik binnen een straal van één vierkante meter zou staan, doet mij spontaan kokhalzen, en met moeite en flinke tegenzin slik ik het reeds door mijn keelgat ontsnapte gal terug. Het zorgt voor een brandend keelgat, waardoor ik, onbewust, flink inadem door mijn neus en daardoor buiten het nog in mijn keelgat balancerende gal ook mijn eerder op de ochtend genuttigde broodje kaas een poging doet om mij op een schoolplein vol ouders eeuwige roem te schenken. Ik loop met de wind mee weg van deze lichamelijke milieuterrorist en vind een plekje bij wat andere ouders. Eén van de mannen ziet in mij een nieuwe gesprekspartner en start een conversatie dat voor mij klinkt als het gemompel van de mol uit de Fabeltjeskrant. Daarbij heeft de man een gebit dat eerder donkerbruin is dan geel, en hangt er tijdens zijn gebrabbel een sompig gekauwde sigaar in zijn mondhoek, die vrolijk op de maat van zijn gespuugde woorden meedanst. De man had duidelijk iets verkeerds gegeten, of hij was gewoon maagpatiënt, want steeds voor hij weer een stortvloed van tekst, die ik niet versta noch begrijp, over mij heen stort, haalt hij eerst flink en vooral diep adem, om daarna een boertje te laten waarbij een lucht meekomt die het midden heeft tussen Oud Amsterdamse kaas en rotte vis, dit alles opgeleukt met een vleugje knoflook.

In de auto spreek ik met mijn dochtertje af dat papa in het vervolg bij de ingang van het schoolplein blijft staan. Ze kijkt me aan, ziet mijn bleke huidskleur en knikt heel wijs ter bevestiging.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl

Een dag uit het leven van een eendagsvlieg

Je zal maar worden geboren als eendagsvlieg. Dan weet je in ieder geval dat je de volgende dag niet zal halen. Dat maakt het leven wel meteen erg overzichtelijk. Waarom je druk maken over allerlei zaken? Morgen ben je er toch niet meer. Wie dan leeft, die dan zorgt. De eendagsvlieg doet eigenlijk ook niet zoveel. Hij wordt geboren, gaat zo snel en zo vaak mogelijk van bil met een andere eendagsvlieg en dat is het. De vrouwtjes leggen vervolgens als een raket de, door het mannetje bevruchte, eitjes en dan kan de uitvaart geregeld worden. Eendagsvliegen kunnen trouwens niet eten. Heeft ook weinig nut als ze het wel zouden kunnen. Voordat de boel fatsoenlijk verteerd is, blaast het beestje zijn laatste adem uit. Geeft alleen maar een hoop gedoe, dus eten is er niet bij.

Laat ik voor het gemak eens een willekeurige dag pakken uit het leven van een eendagsvlieg. Gewoon om je enigszins een idee te geven wat zo'n vlieg, die eigenlijk bar weinig van een vlieg wegheeft, zo'n beetje uitspookt gedurende zijn ultra korte leven. Nadat hij zichzelf moeizaam uit het ei heeft gewurmd, gaat het mannetje, in een grote zwerm met nog veel meer mannetjes, op zoek naar een vrouwtje. Als de mannetjes dan een vrouwtje hebben gevonden, vindt er een ware gangbang plaats. Het eerste mannetje gaat als een waanzinnige tekeer, waarna hij al meteen door een ander ongeduldig wachtend mannetje wordt afgelost. Tot elk mannetje zijn behoeftes bevredigd heeft. Het vrouwtje laat het allemaal rustig gebeuren. Ze zal er op haar manier wel van genieten. Na de daad sterft het mannetje vrijwel meteen. Het vrouwtje leeft wat langer dan het mannetje. Zij moet namelijk nog even enkele duizenden eitjes uit haar minilijfje persen, maar sterft dan ook. Dat is het einde van een drukke dag, hun enige ook. God moet een bizar gevoel voor humor hebben gehad toen hij dacht; "laat ik eens een beestje scheppen dat niets anders doet dan uit een ei kruipen, neuken, eieren leggen en sterven. En dat alles binnen een dag. Het minnespel als enig levensdoel."

Dat heeft dan wel weer iets. Je wordt geboren met een allesoverheersende seksuele drang, gaat op zoek naar willekeurig welke vrouw, neemt haar waar en hoe het jou belieft en sterft dan, moe maar zeer voldaan. Eigenlijk zouden ze zo'n beestje beter de copulatievlieg kunnen noemen. Dekt wat meer de lading. Nee, het leven van een eendagsvlieg is zo gek nog niet. Behalve dan als je je dag niet hebt.

Jan van Oranje

Gediscrimineerde hamsters

Ik spoel mijn broodje weg met een bak cupjeskoffie. Brood van de plaatselijke super. Nee, niet die met die kuthamsters, want ik krijg altijd de neiging om met een flinke bijl die klote hamsters van het scherm te meppen. Komt omdat wij ooit zelf hamsters hadden en ik een ontzettende jeuk krijg van die ettertjes. Verschrikkelijke agressieve stinkdingen die ook nog flink kunnen bijten. Ik heb er overigens snel een eind aan gemaakt door het kooitje op dusdanige wijze onder een loshangende 220 volt kabel te plaatsen dat het snoer als ware het een spaghettisliert door de kooi hing. Een beetje smeerkaas deed de rest.

Naast mijn broodje lees ik de krant. Dat doe ik altijd. Broodje, koffie en krant. Digitale uitvoering, want die is gratis. Het is gewoon belachelijk wat je in Spanje voor een Nederlandse krant, die nota bene gewoon in Spanje gedrukt wordt, mag neerleggen. Voor echt lezen heb ik eigenlijk geen tijd, dus huppel ik al koppen vretend gewoon in krap vijf minuten door het wereldnieuws. Mijn oog valt op een stukje over de Belgische onderneming G4S, die in 2006 een moslima, die bij het bedrijf als receptioniste werkte, ene mevrouw Samira Achbita, heeft ontslagen omdat ze, na drie jaar trouwe dienstverlening, van de een op de andere dag ineens gehoofddoekt kwam werken. Mevrouw Achbita pikte dit niet, en vloog van de ene rechtbank naar de andere, tot uiteindelijk aan het Europees Hof van Justitie. Deze oordeelt nu dat werkgevers hun personeel mogen verbieden om een hoofddoek of een ander religieus symbool te dragen op de werkvloer, mits het verbod is gebaseerd op een bedrijfsreglement waarin de onderneming het zichtbaar dragen van enig politiek, filosofisch of religieus teken verbiedt. In dat geval is van discriminatie geen sprake, aldus het Hof.

Wanneer is iets dan wél discriminatie? Discriminatie betekent 'het onrechtmatig onderscheid maken tussen mensen of groepen'. Bij de vraag of het maken van onderscheid tussen mensen discriminatoir is, is het van belang om na te gaan of gelijke gevallen ook gelijk behandeld worden. Stel je hebt twee sollicitanten. De één is allochtoon en de ander autochtoon. Beide hebben dezelfde kwalificaties. Dus dien je volgens de wet beide gelijk te behandelen. Maar je kan er maar één aannemen. Discrimineer je dan als je jouw voorkeur geeft aan de autochtone sollicitant, omdat deze autochtoon is? Of discrimineer je wanneer je jouw voorkeur geeft aan de allochtone sollicitant, juist omdat je niet wilt discrimineren? En in hoeverre kan de staat een bedrijf verplichten een bepaald persoon uit een bepaalde doelgroep aan te nemen? Dat kan niet. Als bedrijf beslis je namelijk altijd zelf wie je aanneemt.

Hoe ik ook spit in de digitale krant van wakker Nederland, ik vind geen antwoord op mijn vragen. Jammer. Verder lees ik wel allerlei niet ter zake doende 'nieuws' over de aanstaande verkiezingen en het geleuter in Turkije, waar ze het maar niet eens kunnen worden hoe ze nazistisch Nederland gaan aanpakken. Tot slot schoffel ik razendsnel door de roddels van de dag. Touriya Haoud heeft een nieuwe liefde, ex-K3 huppeltrutje Josje heeft een nieuwe tatoeage en Adele schijnt zwanger te zijn. Of is ze schijnzwanger? Dat is me niet helemaal duidelijk.

Jan van Oranje

De slimme boer versus de domme kracht

De roverhoofdman in Turkije gooit een hengeltje uit en hap… Rutte, met in zijn kielzog de rest van de partijen, met uitzondering van DENK, weet niet hoe snel hij het hem toegeworpen aas naar binnen moet schrokken. Eindelijk kan hij het Nederlandse volk laten zien dat hij spierballen heeft. Een beetje domme kracht, dat dan weer wel.

Hoeveel slimmer was het geweest om de Turkse minister van Buitenlandse Zaken, Mevlüt Çavusoglu, gewoon toe te staan om zijn preek te houden in Nederland. Maar dan wel op een door Nederland te bepalen locatie, bij voorkeur ergens in een met zachte klei gevulde polder. Had toegestaan dat er camera's bij mochten en de schrijvende pers. Beroepsvolksmenner Recep Tayyip Erdoğan had hij dan meteen zijn grote mond gesnoerd. Die had dan misschien kunnen vallen over de niet zo fijne locatie, maar geen mens had daar echt naar geluisterd, en hem voor mierenneuker uitgemaakt. Weer eens wat anders dan geiten. Nu heeft de man waar hij vanaf het allereerste begin op uit was; de aandacht van de wereld. Nu kan hij laten zien dat hij de grootse ballen heeft van allemaal. Hij noemt een bevriend staatshoofd nazi en fascist en komt er nog mee weg ook. Sterker nog, de zwevende Turkse 'ja of nee stemmers' kiezen massaal zijn kant, zoals dat vaker gaat als een land wordt 'aangevallen'. Want dat is precies hoe deze slimme Turkse boer het brengt. Erdoğan beweert dat dit nooit was gebeurt als er geen verkiezingen zouden zijn in Nederland, en hij heeft nog gelijk ook. Als er geen verkiezingen zouden zijn geweest, dan had niemand in Nederland hier aandacht aangeschonken. De Turkse minister had Nederland in en uit kunnen reizen, en geen Hollandse haan die er ook maar een kraaitje aan zou verspillen. Heeft Rutte hier nu werkelijk iets mee gewonnen? Ook niet. De grote winnaar is waarschijnlijk de misselijkmakende lijsttrekker van DENK, Tunahan Kuzu, die zich openlijk achter zijn Turkse leider heeft geschaard. Persoonlijk vind ik dat al reden genoeg om iemand met pek en veren het land uit te knikkeren, maar dat mag je tegenwoordig niet meer hardop zeggen, dus schrijf ik het maar.

Valt dit nog te repareren? Natuurlijk wel, als Nederland zijn nederige excuses aan gaat bieden in Turkije, bij voorkeur in de vorm van een verse kudde jonge geiten. Dat heeft die opgeblazen kwal weer even iets anders te doen, en kan iedereen weer gewoon doorgaan met waar hij mee bezig was.

Jan van Oranje