Een jongetje uit Syrië staat heel erg zijn best te doen op het podium van The Voice Kids. Hij woont pas 6 maanden in Nederland, 6 hele maanden. Natuurlijk spreekt hij, op wat woordjes na, nog geen Nederlands. Vlak voor hij vertrok werd zijn vader vermoord, gingen ze met de rest van de familie te voet naar Turkije, om daar, na lang wachten in verschrikkelijke omstandigheden, met veel te veel mensen op een boot te worden gepropt. Uiteindelijk komt hij met zijn familie in Nederland aan, waar hij nu zes maanden in een noodruimte woont. Dat jongetje heeft als uitlaatklep het zingen ontdekt, en het is tijdens zijn optreden goed te zien dat hij het met veel plezier doet. Maar ja, hij spreekt geen Nederlands.
De volgende dag wordt er op verschillende facebookaccounts schande van gesproken. "Hoe is het toch mogelijk", vragen sommige zich af, "dat het jongetje geen Nederlands spreekt, want tenslotte woont hij al 6 maanden in Nederland". Dat het joch misschien eerst even de tijd heeft genomen om links en rechts wat trauma's te verwerken, ach, daar is hij vluchteling voor, hij moet dus niet zeiken. Dat Nederlands een verdomd moeilijke taal is, zelfs voor Nederlanders, daar gaat men maar aan voorbij, vaak in slecht Nederlands.
Ik woon zelf in Spanje, en ik ken hier kinderen, Nederlanders, die na een jaar de relatief eenvoudige Spaanse taal, niet of nauwelijks spreken. Ik ken hier mensen, Nederlanders, die hier al meer dan 20 jaar wonen, die nog niet fatsoenlijk een bak koffie kunnen bestellen. En dan kijk ik naar dat joch, Jean blijkt hij te heten, een te grote bril op zijn neus, eigenlijk net niet goed genoeg, maar zijn enthousiasme, dat door klinkt in zijn lied, helpt hem een ronde verder. En ik zie in zijn ogen iets van puur geluk. Heel even, een kort moment, denkt hij niet aan zijn vader die ze nooit meer hebben gevonden, denkt hij niet aan de boottocht die rampzalig had kunnen aflopen, denkt hij niet aan de lange tocht naar veilig Nederland, heel even is hij een ster, een ster die geen Nederlands spreekt.
Jan van Oranje
De volgende dag wordt er op verschillende facebookaccounts schande van gesproken. "Hoe is het toch mogelijk", vragen sommige zich af, "dat het jongetje geen Nederlands spreekt, want tenslotte woont hij al 6 maanden in Nederland". Dat het joch misschien eerst even de tijd heeft genomen om links en rechts wat trauma's te verwerken, ach, daar is hij vluchteling voor, hij moet dus niet zeiken. Dat Nederlands een verdomd moeilijke taal is, zelfs voor Nederlanders, daar gaat men maar aan voorbij, vaak in slecht Nederlands.
Ik woon zelf in Spanje, en ik ken hier kinderen, Nederlanders, die na een jaar de relatief eenvoudige Spaanse taal, niet of nauwelijks spreken. Ik ken hier mensen, Nederlanders, die hier al meer dan 20 jaar wonen, die nog niet fatsoenlijk een bak koffie kunnen bestellen. En dan kijk ik naar dat joch, Jean blijkt hij te heten, een te grote bril op zijn neus, eigenlijk net niet goed genoeg, maar zijn enthousiasme, dat door klinkt in zijn lied, helpt hem een ronde verder. En ik zie in zijn ogen iets van puur geluk. Heel even, een kort moment, denkt hij niet aan zijn vader die ze nooit meer hebben gevonden, denkt hij niet aan de boottocht die rampzalig had kunnen aflopen, denkt hij niet aan de lange tocht naar veilig Nederland, heel even is hij een ster, een ster die geen Nederlands spreekt.
Jan van Oranje
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenMooi verwoord Jan! Heb niet veel verstand van muziek, maar dat joch daar zien staan met stralende ogen....vol enthousiasme zingend...alles wat in zijn hartje en gevoel ligt komt er uit...doet mij huilen...ook na het lezen van jouw stukje Jan. Knap hoe dit gezinnetje weer probeert een nieuw leven op te bouwen hier In Nederland...hoe deze jongen zijn verdriet en angsten, maar ook hoop kwijt kan in zijn liedje....met rechte rug en open ogen de jury aankijkt en de blijheid als hij door is bij de hele familie. Nogmaals ik heb geen verstand van muziek, maar dit liedje...deze stem verdient om door te gaan al was het alleen maar om de hoop vast te houden op een beter leven en dit gezinnetje weer even wat geluk te gunnen na een zeer vervelende periode. Wie weet wat wij nog allemaal van deze jongen gaan horen, want hij is sterk...durft en hoopt en dit blijf ik met hem doen....voor al deze kinderen op de vlucht voor oorlog.Gun ze van harte een fijn, beter en gelukkig leven.
BeantwoordenVerwijderenIk heb het niet gezien en heb schijnbaar gelukkig iets gemist wat de negativiteit aangaat. Kan het alleen maar met je eens zijn.
BeantwoordenVerwijderen