"Gefeliciteerd met je verjaardag, en als oma straks beter is komt ze
samen met opa weer naar je toe hoor". Hij mompelt een beleefd bedankje
door de telefoon, waarna de verbinding verbroken wordt. Hij wordt vandaag 12 en
beseft niet dat dit de laatste woorden zijn die hij zal horen van zijn oma. De
laatste woorden die zijn oma überhaupt ooit zal zeggen. Het heeft haar heel veel
inspanning gekost om deze paar woorden nog uit te kunnen spreken. Een paar
dagen heeft ze bewust gezwegen, wetende dat de verjaardag van haar kleinzoon er
aankwam en die wilde ze, koste wat het kost, feliciteren.
Ze weet dat ze haar kleinkinderen, die in een land ver bij haar vandaan
wonen, nooit meer zal zien. Haar zoon heeft het haar uitgelegd, in een lang
gesprek op het moment dat de diagnose 'terminale kanker' bij haar gesteld was, dat
hij haar wilde herinneren hoe ze was, en niet hoe ze zou worden. Ze begreep het,
had er vrede mee, en samen namen ze op dat moment afscheid van elkaar. Zijn
moeder, een grote sterke vrouw, die altijd voor haar kinderen klaar stond, die
als een tijgerin waakte over haar welpen en nu zoveel moeite had om haar
kinderen alleen te laten. Heel lang heeft ze gedacht dat ze de kanker kon
overwinnen. Maar de laatste paar dagen beseft ze dat ze verloren heeft. Dat de
ziekte haar, heel gemeen, even het gevoel gaf dat het misschien wel zou lukken,
maar nu keihard toeslaat. Nog maar een paar maanden geleden slechts, was ze de
grote sterke vrouw die ze altijd geweest was. Nu lijkt ze haast gekrompen,
merkt ze ook dat haar geest haar af en toe in de steek laat. Dat haar lichaam
niet langer doet wat zij wilt. Met het uur wordt ze zwakker, waziger. Maar ze
heeft volgehouden tot deze dag, om met haar allerlaatste reserves haar
kleinzoon een fijne verjaardag te wensen, iets wat de kanker haar niet af heeft
kunnen pakken.
Nu kan ze zich overgeven aan het onvermijdelijke, en de volgende avond,
omringd door haar man, haar kinderen en haar kleinkinderen, geeft ze de strijd
op. Het is geen kwestie van niet meer willen, het is een kwestie van niet meer
kunnen. Op het moment dat ze voor de laatste keer haar adem uitblaast, gaat de
telefoon, het is haar zoon. Op 21 oktober 2010 verloor mijn moeder de ongelijke strijd tegen kanker.
Ze werd 75 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten