Als ik aan mijn moeder denk...

Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik aan gehaktballen met een afmeting waar de gemiddelde voetbal jaloers op is. Of aan de enorme pan met soep die ze, geheel gemaakt naar eigen fantasie, elke zaterdag klaar had staan, of er nou wel of niet iemand op visite kwam. Zekerheid voor alles. Mee-eten  bij mijn moeder stond gelijk aan bunkeren. Kipfilets werden aangedragen in een hoeveelheid waar je een klein weeshuis goed mee kon voeden. Alleen zaten er bij ons slechts 6 man aan tafel. Het Paasontbijt was traditioneel en de bakkers vochten bijna om ons als klant te hebben, want dan was de te halen Paasomzet reeds gegarandeerd.

Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik ook aan het hamsteren van voedsel voor de zomervakantie. Wij gingen elk jaar 3 weken naar Spanje, maar ze had voor 3 maanden eten bij. Blikken met groente, aardappelen, soep, noem maar op. En alles moest in de caravan, die met het voedsel meteen overbeladen was, en dan moesten de voortent, onze koffers, stoeltjes, etc. er nog bij. Op de camping aangekomen gingen we vervolgens vanaf dag één uit eten, met als gevolg dat mijn moeder aan het einde van de vakantie veel mensen gelukkig maakte met blikken voedsel, soep, aardappelen, etc. Mijn moeder had het in haar jeugd niet al te makkelijk gehad, en dat wilde ze, denk ik, compenseren met enorme hoeveelheden voedsel. Maar als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik ook aan het 'handje drukken', dat ze deed met de mannelijke klanten van de bar die mijn ouders ooit hadden in Sitges, nabij Barcelona. En dat mijn moeder altijd won, hoe groot de kerel ook was. Behalve van mij, van mij heeft ze nog nooit gewonnen. Of ze heeft mij altijd laten winnen, dat kan ook.

Maar het meest van alles denk ik aan de onvoorwaardelijke liefde die mijn moeder gaf aan al haar kinderen, en hoe ze haar kinderen beschermde tegen de boze wereld, op een manier die je misschien alleen nog ziet bij leeuwinnen. Hoewel ik liever met een leeuwin te maken zou hebben dan met mijn moeder als ze voor haar kinderen opkwam. Stiekem verkneukelde ik mezelf als mijn moeder op school even ging 'praten' met een leraar die mij niet al te netjes had behandeld. Ik ben weleens door zo'n beste man aan mijn oor getrokken, ik denk dat ik het er wel naar gemaakt had want ik was niet zo'n braaf manneke, maar dat interesseerde mijn moeder helemaal niets; van haar kinderen bleef je af.

Andere kinderen zeiden altijd dat ze hun grote broer of hun vader er wel even bij gingen halen als we ruzie hadden. Ik haalde dan altijd mijn moeder. Mijn moeder, ik mis haar soms weleens. Niet heel vaak hoor, ik denk misschien slechts 365 dagen per jaar, en zo heel af en toe een dagje meer.

Jan van Oranje