De foto

De deadline nadert. Maar ik weet nog steeds niet waar ik over moet schrijven. Normaal gesproken heb ik daar geen problemen mee. Nu lijkt het alsof mijn hoofd verstopt zit. Vol met verhalen die geen uitweg kunnen vinden. Zoals altijd kijk ik even naar de oude foto aan de muur, met daarop mijn voorouders. Om steun te zoeken bij mijn opa. Soms helpt het. Het is een hele oude foto, nog in sepia geschoten. Mijn vader staat er nog niet op, dus de foto is meer dan 80 jaar oud. Ik realiseer mij nu pas dat veel van de mensen op de foto niet meer leven. Veel van de mensen heb ik ook nooit echt gekend.

Ik neem de foto van de muur. Voor het eerst in lange tijd kijk ik echt naar de mensen die geforceerd gelukkig terugkijken. Maar ondertussen zijn de zorgen van een bikkelharde tijd af te lezen van hun verstomde gezichten. Links staat mijn opa. Een kleine grote man. Door het leven gehard, dat zie je zo. Knappe man ook. Men zegt dat ik op hem lijk. Mijn oma zit rechts naast hem. Ze is overleden slechts één dag voordat ze 100 werd. Het gelukstelegram van de Koningin was al binnen. Ze heeft het nooit gelezen. Mijn oma zit in een stoel met zware armleuningen. In haar armen heeft ze mijn tante Louise, de enige nog levende persoon op de foto. Ook al ouder dan tachtig nu, maar toen een onschuldige baby. Gewikkeld in iets dat, als je dat je baby nu aantrekt, je meteen uit het ouderlijk gezag wordt geknikkerd.

Ik herken mijn overgrootmoeder, opoe Pietje. Ja, voor de originele namen moet je in mijn familie zijn. Ik bedoel, achter mijn overgrootmoeder staat mijn tante Zus. Het mensje had behoorlijk slechte ogen, maar wist wel steevast het grootste gebakje te pakken op feestjes. Volgens haar omdat dat de enige was die ze kon zien. Volgens mij had ze gewoon vraatzucht. Ik zie mijn tante Mien op de foto. Ze staat achter mijn opa. "Tante Mien, mogen wij je poesje nog eens zien" zongen wij als kinderen altijd. Werd ze verschrikkelijk kwaad om. Later begreep ik dat het mensje nooit een kat gehad heeft. Ik probeer mezelf te herkennen in de vergane trekken van mijn familie, maar herken eigenlijk niets. Ik hang de foto terug aan de muur. Bedankt opa, het is u weer gelukt.

Jan van Oranje