De barbaren komen!

Ik zal eerlijk zijn. Ik was van plan om een column te schrijven over de vluchtelingen. Mezelf openlijk af te vragen waarom ze niet lekker in hun eigen land, of dan in ieder geval hun eigen omgeving, konden blijven. Wat die bende vrouwenverkrachters, stiekeme moordenaars, terroristen in de dop, smerige kinderlokkers en achterlijke pedofielen kwam doen in het paradijs Nederland?

Ja, ook ik ben schijnbaar gewoon een mens. En ja, ook ik ben schijnbaar eenvoudig beïnvloedbaar door de media met "De Witte Engel" als een moderne Goebbels voorop. En ja, ik had ook mijn twijfels of er geen andere motieven waren dan vluchten voor een bak ellende die ik mij in mijn veilige Europa niet kon voorstellen. Nergens lees, zie of hoor ik namelijk dat we te maken hebben met mensen, zoals jij en ik. Mannen, vrouwen en kinderen. Nergens lees, zie of hoor ik hun verhalen. Wat hun gevoelens zijn. Wat zij hebben meegemaakt en nog steeds meemaken. Wat voor offers zij gebracht hebben.

Ik sla een willekeurige krant open en lees over rellen, uitgelokt door asielzoekers. Ik kijk op teletekst en lees over ondankbaarheid. Ik kijk naar het journaal en zie uitsluitend jonge mannen. Mannen die best wel eens terrorist zouden kunnen zijn. Ik hoor de meest verschrikkelijke dingen die deze barbaren zouden hebben uitgevreten. Niet één keer lees, zie of hoor ik de mening van de vluchteling, die er wel degelijk is. Nergens lees, zie of hoor ik van hun dankbaarheid, die er wel degelijk is. Nergens lees, zie of hoor ik het verdriet van de moeders, die er wel degelijk is. Nergens lees, zie of hoor ik hun kijk op het vluchteling zijn, die ze wel degelijk hebben.

Ik lees, zie en hoor wel dat er vrouwen verkracht zijn. Binnen een uur weet men dat het asielzoekers zijn geweest en zijn de daders opgepakt. Nederlandse pedofielen kunnen jarenlang ongestraft rond neuken, maar in dit geval was de politie ongewoon effectief. Ik lees, zie en hoor over kindbruidjes. Vieze oude mannen zouden massaal aan hun pedofiele trekken komen door zich te vergrijpen aan kinderen van soms net 10 jaar. Maar nergens, echt nergens, is een kindbruidje te zien of gezien. Ik lees, zie en hoor over rellen in de opvangcentra. Die "rellen" blijken later kleine vechtpartijtjes, voortkomend uit een logische frustratie.

Ik lees, zie en hoor dat asielzoekerscentra zijn aangevallen door Nederlanders. Gewoon omdat ze dat een goed idee vonden. Ik lees, zie en hoor dat asielzoekers uitgescholden worden, bespuwd worden, uitgekotst door mijn landgenoten. Ik lees, zie en hoor alleen maar hoe deze mensen stinken, hoe smerig ze zijn, dat het maar goed is dat er zoveel verzuipen. Steeds lees, zie en hoor ik dat de barbaren komen. Maar ik heb nieuws, ze komen niet, ze waren hier al. Al heel lang. En ze zijn dichter bij dan je denkt. Zo dichtbij als de dichtstbijzijnde spiegel.

Jan van Oranje