Het is zondagmiddag. Ik zit met een bakje cupjeskoffie en
een koekje achter mijn pc. Opeens een berichtje van Angel Mulder; "Beste Jan,
zou je het leuk vinden om maandelijks een column te schrijven voor
Ohjajoh.nl?" Ik ben vereerd. Mijn ego is heerlijk gestreeld. Ik, de
slechtste leerling Nederlands ooit, mag gaan schrijven. In mijn enthousiasme
zeg ik meteen ja. Leuk. Doen we.
Maar dan, ik
schrijf wel eens wat op mijn Facebook account en de reacties zijn best
positief, maar poeh, een column schrijven? Dat is serieuze shit. De twijfel
slaat toe. Kan ik nog terug? Waar moet ik het over gaan hebben? Ik weet het
niet. Daar waar ik normaal gewoon een verhaaltje in elkaar flans, sla ik deze
keer compleet vast. Geen letter verschijnt. Ik mag van Angel ook een verhaaltje
doorsturen welke ik eerder gemaakt heb, maar dat is wel erg makkelijk scoren.
Eigenlijk maakt
het geen bal uit waar ik over schrijf natuurlijk. Een column kan over van alles
gaan. Over mijn schoonmoeder, mijn werk, dat lekkere ding van de bank, mijn
kater van vanochtend. Maakt geen reet uit waar het over gaat. Wel is het een
zaak van drie keer overlezen, controleren op spelfouten (ik heb behoorlijk
dyslectische vingers), controle op verkeerd D-T gebruik (ook zo'n dingetje), de
opbouw, begin, midden, eind. Niet meer dan 450 woorden, want de lezer moet niet
te moe worden. En als het even kan de boel wat aandikken en de humor niet
vergeten. Hoe moeilijk kan het zijn?
En dan….
verzenden. Dat wordt een lastig dingetje. Ik zie mijn trillende vinger al boven
de knop "verzenden" hangen. Zenuwen die niet alleen door mijn keel
gieren. Mijn onzekerheid zal zich mengen met schaamte, wanhoop en pure angst.
"Oh shit, hij staat straks leesbaar op hun site." Voor de duizendste
keer zal ik mijn column doorlezen. Mijn eigen eerste officiële column. Is het
goed genoeg? Over het algemeen lezen mijn verhaaltjes (die nu ineens 'column'
gaan heten) best lekker. Maar toch…
Dan ineens is het
document verzonden. Zonder na te denken heb ik op verzenden gedrukt. Afwachten.
In spanning. Slapen lukt niet langer. Hoe lang duurt het tot het morgen is? De
volgende dag staat hij daar. Mijn eigen column, te pronken op de website
www.ohjajoh.nl. Ik zal de trots als goedkope drugs door mijn aderen voelen
stromen. Die dag knuffel ik mijn vrouw harder dan anders en zelfs mijn hond vind
ik aardig. Ik sprint naar mijn computer. Want wat is er nou mooier dan op
internet naar je eigen column te staren?
Mijn twijfel is
weg. Ik heb besloten en iedereen mag het weten…. Ik ga een maandelijkse column
schrijven voor Ohjajoh.nl…. (Precies 450 woorden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten